Wildernis van Repovesi

Oef, we hebben terug wat tijd gevonden om te schrijven. Gelukkig maar, want morgen vertrekken  we richting Tallinn. Als we nu niet de tijd hadden gevonden voor deze post, zou het nog wel even geduurd hebben alvorens jullie nog iets van ons zouden gehoord hebben. Volgende week hebben we dus hopelijk een leuk verslagje van onze 3 daagse citytrip naar Tallinn. Nu eerst een overzicht van de hoogtepunten van afgelopen week.

Vrijdag was het feest. Het was namelijk Pieters 21ste verjaardag. Eindelijk kunnen we hem als geheel volwassen beschouwen, of toch op papier . De lokale bakker/patissier hebben we hier nog niet gevonden, maar dat is toch niet erg. We maken wel zelf onze taart(en). Zo gezegd, zo gedaan. De voorbereiding van ons taartenfestijn kon beginnen. Er ging namelijk heel wat volk komen proeven. Pieter heeft hier al de nodige faam verworven wat betreft zijn bakkerskunsten.

Deze keer kon hij het echter niet alleen en werden er wat behulpzame handen toegestoken. Samen met die behulpzame handen werden er zo'n 7 tal taarten/cakes gemaakt. Het leek een hele voorraad te zijn, maar niets was minder waar. Eenmaal het volk kwam toegestroomd, werden de gebakjes gretig naar binnen gesmikkeld. 'Ons' cadeautje, een vishengel, was voor Pieter de kers op de taart. Het was liefde op het eerste gezicht...

Na het feest kwam de ontnuchtering de volgende morgen. Er stond namelijk een 12 km lange hiking trip op het programma. De wandeling was georganiseerd door ESN Lappeenranta, de studentenorganisatie voor uitwisselingsstudenten. Plaats van  de wandeling? De wildernis van Repovesi National Park. Het 15 km² grote gebied is één van de meest spectaculaire wildernisgebieden van Zuid-Finland en is dan ook zeer populair bij wandelaars. Het heuvelachtig bosgebied van dit 'kleine lapland' herbergt nog wilde dieren, waaronder bruine beren, elanden en lynxen.

In vergelijking met de wandeling die we eerder deden, was deze wandeling een stuk uitdagender. Het ging op en neer, rotsen die moesten beklommen worden, voeten die nat werden, een oneffen terrrein enz. Iets anders wat opviel, was het aantal mensen dat we passeerden. Het was duidelijk dat dit gebied geliefd was door zowel de eendags-wandelaar als de meer avontuurlijke wandelaar. Ze keken nogal op, wanneer de rust verstoord werd door 40 luidruchtige uitwisselingsstudenten. De omvang van de groep betekende ook dat de kans op het spotten van wilde dieren werd herleid tot 0.

Jammer, maar gelukkig waren er nog die prachtige vergezichten vanop de hoger gelegen punten. Om die plaatsen te bereiken, moest er wel wat geklommen worden. Voor de een was dit een kleine uitdaging, voor de ander stelde dit niets voor in vergelijking met het echte hooggebergte. Eenmaal het hoogste punt bereikt, had je ondanks het grijze weer een mooie kijk op het typisch (Zuid)Finse Landschap: bos (den & berk) en meren.

Bij sommigen was de opluchting groot, wanneer we de lunchplaats hadden bereikt. Wat ze niet wisten, was dat het het grootste 'avontuur' nog moest komen. Het meeste klimwerk bevond zich namelijk in het tweede deel van de wandeling, inclusief wat klauterwerk in nabijheid van water. Een droge broek was niet gegarandeerd als je voor deze route koos.

Moe (sommigen toch) maar voldaan, stapten we terug de bus op richting Lappeenranta. Afsluiter van de dag: sauna. Kan het meer Fins?

Een ander sauna-moment was er maandagavond tijdens de Finse avond, alweer georganiseerd door ESN Lappeenranta. Jammer genoeg, was Pieter te laat om zich in te schrijven en kon hij er niet bij zijn. Naast de combinatie van 'sauna' en 'duik in het meer' was er ook nog tijd voorzien voor het bakken en proeven uiteraard van Fins gebak. Eenmaal de avond op zijn einde liep, trokken we richting het meer. Er was namelijk noorderlicht voorspeld voor die avond. Omdat Pieter er niet bij kon zijn op de Finse avond had hij dan maar een kampvuur-avond op het strandje georganiseerd. Gezellig was het zeker en vast, maar geen noorderlicht.

De eerste oefening voor een meerdaagse hiking trip hebben we ook achter de rug. Gisterenavond besloten we namelijk buitenshuis te gaan eten. En dan bedoelen we niet één of ander pizzahuis of zo. Nee, we namen de fiets voor een tochtje van ongeveer 35 min richting onze eetplaats aan de rand van het water. Hout verzameld en vuur aangestoken, konden we beginnen te kokkerellen. Stond op het menu: aperitiefje, pasta met spekjes, marshmallows, thee en als afsluiter pannenkoeken met warme chocolademelk. De afsluiter hebben we dan wel gehouden voor wanneer we terug in ons appartement waren.

Tot na de Tallin-trip.

P.S.: Filmpje van de Finse avond kan nog volgen.

Hoppa weekend!

Hoppa weekend! Lang moest er niet nagedacht worden over die titel. Het zijn die 2 dagen (of 2,5 dagen voor de optimisten onder ons) waar we steeds naar uitkijken. Even geen rekening houden met mogelijke lessen, maar volledig zelf bepalen wat we doen. Eerlijk is eerlijk, naast studeren zijn we hier toch ook om een andere cultuur, een ander land te leren kennen of niet?

Dit weekend stond er op het programma:

1) Cultuur: ijshockey

2) Finland verkennen: hiking trip

In een vorige post vertelden we jullie al hoe we het weekend, volgens ons, perfect hadden ingezet. Een vrijdagavond met een bbq, een wafel/karaoke preparty om uiteindelijk te eindigen met de goede vibes in het lokale danscafé. Het was een voortreffelijke starter van een meer dan geslaagd weekend.

Zaterdagavond was ijshockeyavond. IJshockey, de belangrijkste volkssport in Finland. Finland verlaten zonder ook maar één ijshockeymatch te hebben gezien, zou een schande zijn. Dit weekend was de eerste mogelijkheid om een match te zien, dus hebben we dat dan ook maar gedaan. Saimaan Pallo, kortweg SaiPa, nam het op tegen Eisbärn Berlin. Geen lokaal matchke dus, maar een echte champions league match ijshockey. De Duitse recordkampioen tegen de Finse...euh...bronzen kampioen van het seizoen 1965-1966. Klonk veelbelovend.

Eerste taak was het vinden van het stadion of is het ijshal? De ijshal dus, was niet zo eenvoudig te vinden. Toch niet als je besloot om met de fiets te komen. Het idee dat de ijshal al vanop een afstand zou zijn te spotten, was duidelijk verkeerd gedacht. Een 4800 personen grote ijshal kan zich blijkbaar nog goed wegsteken tussen het groen van Lappeenranta. Eenmaal de enkelvoudige ticketcontrole (geen driedubbele zoals in België) gepasseerd, was het zoeken naar onze plaatsen. En wat bleek, we zaten op de eerste rij vlak achter het 'juryvak' met onder meer de ijshalomroeper, als dat al een officieel woord mag wezen.

Met de aftrap, of face-off zoals dat heet in ijshockey, in zicht begon één hoek van de ijshal op te lichten. Daar kwamen ze dan de sterren van de avond in het zog van de referees, voorzien van een opzwepend klank-en lichtspel. En niet te vergeten, de cheerleaders die hun danspasjes nog vele malen zouden herhalen. Eenmaal de intrede der gladiatoren erop zat, kon de match beginnen. En het waren van in het begin de Duitsers die, zowel op het veld als ernaast, de overhand hadden. Het overwicht op het veld resulteerde in een 0-1 score op het einde van de eerste periode. Het overwicht naast het veld betekende dat de naar schatting 3650 Finse supporters niet te horen waren door al het lawaai dat de 50 meegereisde Duits supporters produceerden (Duitse Erasmussers niet meegerekend).

Na een pauze van 18 minuten was het tijd voor de 2de van 3 periodes. Vingers gekruist dat het nu beter zou gaan met ons favoriete ijshockeyteam. De break had duidelijk deugd gedaan. SaiPa speelde stukken beter en dat zorgde voor een 3-1 score op het einde van periode 2. Op het veld mocht het dan wel beter gaan, ernaast was het nog steeds povertjes. Finnen supporteren net zoals ze zijn, bedeesd. Enkel in de hoek van de die-hard SaiPa supporters was er enige vorm van echt supporteren te herkennen. Een voorbeeld om de sfeer bij een goal te beschrijven. Wanneer er tijdens een voetbalwedstrijd een doelpunt wordt gescoord, springt zowat het hele stadion recht om te applaudisseren. Wel, wanneer SaiPa scoorde, waren het slechts enkelingen die rechtveerden en klapten.

Niettegenstaande het lauwe supporteren, liep SaiPa uit tot een 5-2 score op zo'n 10 minuten van het einde. De laatste twee goals, eentje voor elke kant, deden er dan ook niet zo veel meer toe. 'Op het einde winnen de Duitsers' is dus een regel die niet geldt in het ijshockey. De Finse supporters hadden iets te vieren met een mooie 6-3 score. Al gebeurde dat natuurlijk in alle kalmte. Geen uitbundigheid. Geen halfdronken supporters. Iedereen keerde gewoon braafjes huiswaarts. Meer dan waarschijnlijk waren het de Duitsers die als laatste de ijshal verlieten.

Zondag was het tijd om zelf wat te bewegen. Een hiking trip was daarvoor ideaal. In een vorige post zeiden we dat we Orrainpolku Trail zouden volgen, maar we hebben uiteindelijk een ander pad gekozen. Het waren onze voorouders uit de steentijd die ons de weg zouden wijzen. De 15,3 km lange 'Stone Age Man' - hiking trail slingert door een ijstijdlandschap, zoals de gids het beschrijft, met verschillende types bos en het heldere Kuolimo-meer als startpunt. 

Met z'n zevenen vertrokken we zondagochtend met de bus richting Savitaipale, een 3600 inwoners tellende gemeente. Voor onze wandeltocht kregen we het gezelschap van Pieters Portugese flatgenoten Gonçalo en João, Leens Franse flatgenote Eloïse alsook de Duitse Caroline die graag met ons mee wou. Na een dik halfuur op de bus konden we op zoek naar het vertrekpunt van onze wandeltocht. Wat we pas die ochtend hadden ontdekt, was dat het officiële startpunt van de de wandeling nog zo'n 5 km verder lag dan onze busstop. Tijd om te vertrekken dus. Direct de goede richting uit onder meer door de zeer vlotte Finse, die zich afvroeg wat toeristen in hemelsnaam komen zoeken in Savitaipale. Die eerste 5 km richting het startpunt, gelegen bij het strand, vielen ons twee dingen op: 1) het grote aantal bessen 2) het grote aantal paddenstoelen. Zak bovenhalen en verzamelen van die blauwbessen dus. De paddestoelen moesten we (nog even) laten staan, jammer genoeg.

Na 5 km stappen, bereikten we het zandstrandje bij het Kuolimo-meer. Het was niet gelogen over de helderheid van het water. Eén grote, kristalheldere blauwe vlakte die zich uitstrekt over honderden meters, omgeven door bos. Hier moesten we sowieso terugkomen. Het was gewoon te uitnodigend om even verkoeling te zoeken in dit schilderijtje. Maar eerst wandelen, want dat was tenslotte toch waarvoor we hier waren. Het wandeltempo lag niet zo hoog. Dit had verschillende redenen: gewoon genieten van de omgeving, de juiste weg bepalen, maar de winnaar van de dag waren toch de plukpauzes. Die wilde blauwbessen blonken gewoonweg te fel om ze te laten hangen.

Uiteindelijk bereikten we rond half twee onze lunchplek, genaamd Rovastinoja. We konden het al vanop een afstand ruiken, vanwege het brandende kampvuur. Samen met de aansteker van het vuur, een Finse mountainbiker, genoten we van het vuur. Naast ons stond een hut gebouwd  met turf, hout en dierenhuiden volgens de stijl van het stenen tijdperk. Daarnaast was er op deze plek nog een afdak terug te vinden met reeds gekapt hout en zelfs een toilet. De plek is er dus op voorzien dat je er kan overnachten. En misschien op een dag zullen we dat ook doen... Eenmaal de Fin vertrokken was op zijn fiets konden wij beginnen aan het dessert. Wat takken omvormen tot prikkers en plastieken flesjes tot bekertjes volstond voor de bereiding van thee met marshallows (theepot niet meegerekend ;) ). Gezelligheid troef!

De batterijtjes terug opgeladen, konden we onze tocht verderzetten. Hoe langer we wandelden, hoe meer bessen en paddenstoelen er zich in dit bos leken te bevinden. Wat was het toch vervelend dat we niet meer wisten over de eetbaarheid van deze dingen. Maar hé, kijk daar! Een Finse auto. En die mensen lijken precies...paddenstoelen te plukken. Zouden zij misschien...? En wat hadden we geluk met deze mensen te ontmoeten. Ze toonden ons de goede paddenstoelen, gingen mee met ons op pluktocht, legden ons de bereiding ervan uit en gaven uiteindelijk zelfs een deel van hun 'vangst' aan ons. Rare jongens, die Finnen? Lieve jongens, ja! Niet alleen over de flora wisten ze heel wat te vertellen, ook onze Finse faunakennis werd aangescherpt. Zeker op het moment dat Eloïse een schrikwekkende ontmoeting had met een adder. Het enthousiasme om paddenstoelen te plukken krijg bij sommigen hierdoor een deuk.

Na de ontmoeting met dit uitermate hulpvaardig Fins koppel werd er nu ook gezocht naar veenbessen en eetbare paddenstoelen. Een positieve invloed op het wandeltempo had dit niet, maar we moesten nog avondeten hebben natuurlijk. Na enkele kilo's paddenstoelen en bessen verzameld te hebben, kwamen we uiteindelijk terug aan bij het officiële startpunt. Een kwartier hadden we nog om in het helder water van het Kuolimo-meer te duiken. Niet meer. Anders zouden we onze bus terug niet halen. Het werd dus een snelle, maar oh zo zalige duik in het water. Het water zag er niet alleen puur uit, het voelde ook zo. Jammer genoeg, konden we er niet te lang van genieten, want Google Maps (een beetje technologie af en toe kan geen kwaad) vertelde ons dat we dringend moesten vertrekken. Het werd een snelwandelrace tegen Google Maps, tegen de tijd. We wonnen met overschot. We hadden zelfs nog tijd over om enkele ingrediënten te gaan halen in de plaatselijke supermarkt voor ons avondeten. 

Zoals het Finse koppel het ons had verteld, hebben de we de paddenstoelen op de Finse manier bereid. Zeer eenvoudig stoven met wat ui en room. Voeg daarbij eenvoudig gekookte aardappelen en je hebt een heel simpel, maar oh zo lekkere zondagsavondmaaltijd die we met heel veel smaak hebben verorberd. En de bessen? Die hebben we verwerkt in verschillende dessertvormen. Het was een uitermate geslaagde hiking trip. Wil je onze dag herbeleven? Kijk hieronder. 

We posten nog maar dit verslag over het weekend of het volgende week is er al. Nu school op volle toeren begint te komen, is het lastiger om de tijd te vinden om even wat neer te schrijven. Het verwerken van de foto's, het maken van een filmpje, het schrijven van de tekst...er kruipt heel wat tijd in. De posts zullen waarschijnlijk elkaar minder snel  opvolgen vanaf nu. We doen ons best om wekelijks toch iets van ons te laten horen en hé geen nieuws, goed nieuws toch?

Groetjes van drie gelukkige MPM'ers

P.S.: MPM staat voor Milieu-en Preventiemanagement ;)

Op de planning

Vrijdag, het begin van het weekend. Het derde weekend ondertussen al hier in Finland. Het weekend is natuurlijk hét moment om zoveel mogelijk van onze tijd hier te profiteren. Kan het weekend beter starten dan met een bbq en een klein feestje? Ik dacht het niet!

De droomlocatie voor een bbq ligt dan ook nog eens op wandelafstand. De naam is al enkele keren verschenen op deze blog, maar het Saimaameer is dan ook een plaatje. Overdag een indrukwekkend volume water, 's avonds des te mooier met de ondergaande zon die weerspiegelt op het glinsterende wateroppervlak. Droom maar even weg bij onderstaande kiekjes...

Credits: Bart Van Lier

Het verdwijnen van de zon achter de bomen was het teken om de gezelligheid te verhuizen. Eindbestemming: één van de vele appartementen van Karankokatu 4. Het gebouw bij uitstek voor uitwisselingsstudenten en dat we het onze mogen noemen. Eén van deze appartementen kleurde gisteren een beetje Belgisch. Een andere Belgische studente had namelijk het idee gekregen om wafels te bakken. Je leest het goed. Er zijn nog andere Belgen hier. Met z'n zevenen zijn we. Toch een mooi aantal voor ons kleine landje. Verwaarloosbaar tegenover alle Duitsers hier.

De wafelavond was een groot succes. Nog nooit zoveel mensen samen gezien in één appartement. Alhoewel buiten de temperatuur aan het zakken was, werd het binnen steeds warmer en warmer. Niet verwonderlijk met alle mensen die nog naar binnen wilden. De wafeltasting eindigde met een heuse groepskaraoke waarbij het aantal decibels gevoelig de hoogte inging.





Het einde van de karaoke betekende natuurlijk niet het einde van de avond. Er was nog Plan B. Een café/danszaaltje, waarvan volgens onze info een Belg mede-eigenaar is. Klonk als een plaats die we toch eens moesten gaan uitproberen. Misschien konden we wel eens een Belgisch biertje vinden? In de supermarkten zijn die namelijk niet terug te vinden, in tegenstelling tot de brouwsels van onze Noorderburen.


En we hadden geluk. Er stonden Belgische bieren op de kaart. Hoegaarden, Stella Artois en Leffe vormden het Belgische bieraanbod. Wij durven al eens klagen over de stijgende bierprijzen, maar dat verdwijnt als je de bierprijzen ziet in Finland. Je portemonnee liefhebbend, zal je snel overschakelen op niet-alcoholische dranken. De 6 euro Leffe was dan nog niet eens goed geschonken...


Hoe zal de rest van ons weekend eruitzien? Wel, vanavond gaan we eens zien of de Finnen helemaal losbarsten bij het aanschouwen van hun nationale volkssport: ijshockey. Saimaan Pallo, het ijshockeyteam van Lappeenranta, speelt tegen Eisbären Berlin in de Champions Hockey League. Het is een Europese ijshockeycompetitie die pas sinds het seizoen 201-2015 bestaat. De beste teams uit de verschillende competities nemen het in deze competitie tegen elkaar op. Zoiets als de Champions League van het hockey is het dus.

Onze zondag zullen we opvullen met een 'hiking trip', waarbij we Orrainpolku trail zullen volgen. Meer daarover in een volgende post.

Op de langere termijn staan er onder meer tripjes gepland naar Tallinn en Sint-Petersburg.

Natte groeten vanuit Lappeenranta

Toeren door Saimaa-gebied

Hei kaikille,

betekent zoveel als 'hallo iedereen' in het Fins, maar dat was waarschijnlijk wel te verwachten. Ja, die eerste les Fins vandaag was toch even schrikken. Het klinkt als een vreemd taaltje, maar eenmaal neergeschreven ziet het er nog een stuk ingewikkelder uit. Nochtans beweert de prof dat het helemaal niet zo moeilijk is als het lijkt. We zullen zien of we er ook zo over denken binnen enkele weken op het examen. Een uitdaging wordt het in ieder geval!

Flashback naar ergens midden vorige week. Zoals wel vaker, gingen we even na wat de weersvoorspellingen waren voor de komende dagen. Het weer kan hier namelijk nogal variabel zijn. Vooral de regenfactor speelt een belangrijke rol. Tot ons groot jolijt zag het ernaar uit dat het zaterdag een 'zomerse' dag zou worden. Het idee rees dan ook meteen om een fietstocht te maken. Het werd afwachten of die zomerse verwachtingen zouden moeten worden bijgesteld. Vrijdagavond werd er nog steeds een zonnige zaterdag verwacht. Ons fietstochtje kon doorgaan!

Er restte ons nog enkel de route uit te stippelen. Onze favoriete zoekmachine gaf bij het ingeven van de woorden 'biking' & 'lappeenranta' het plaatsje Taipalsaari op als het ideale fietspunt. Gelegen op zo'n 15 km van onze uitvalsbasis Lappeenranta leek dit het perfecte eerste tripje. De weg ernaartoe was volgens menig website de garantie op prachtige zichten van het Saimaa-meergebied. Omgeven door een labyrinth van waterwegen wordt het beschreven als een van de mooiste routes van Finland.

In plaats van een 30 km heen-en terug naar Taipalsaari besloten we op aanraden van Pieter de tocht iets uitdagender te maken. Het zou een lus worden van ongeveer 54 km langs de plaatsjes Taipalsaari, Toijansalmi en Vehkataipale zoals je kan zien op de kaart. Pieter had deze route al eerder gedaan en was dan ook vanzelfsprekend onze gids.

Kort na de middag vertrokken we met ons vieren. We kregen namelijk gezelschap van Leens Franse flatgenoot Eloïse. Na nog geen 10 km op de pedalen trappen, hielden we onze eerste break aan een van de vele inhammen van het Saimaameer. Na een mislukte poging om bootje te varen samen met een Fin (die deed alsof hij geen Engels kon) installeerden we ons op een van de steigertjes om rustig nog iets te eten, genietend van de omgeving. Het plaatsje leek als een plek waar de Finnen zich terugtrekken tijdens de zomer. Om de zovele meters was er namelijk een cottage te spotten, verstopt tussen de bomen. 

Er was zon en er was water. Dat is een combinatie die uitnodigt om het zwemgerief uit te halen. Het moet zowat het belangrijkste kledingstuk zijn dat Pieter mee heeft, zijn zwembroek. Het was namelijk niet de eerste keer dat we het water waren ingegaan. Enkele dagen ervoor en enkele graden frisser waren we al eens het Saaimameer ingegaan. Bewijs daarvan zijn onderstaande foto's. Al waren het vooral Pieter en Leen die toen het koude water het best konden verdragen. 

Ook nu was het toch even wennen aan de temperatuur van het water. Eenmaal je helemaal nat bent en genoeg blijft bewegen, valt het best wel mee. Het koudste moment is er pas wanneer je uit het water komt.

Na toch even wat tijd gespendeerd te hebben op dit rustige plekje besloten we dat we misschien eens verder moesten gaan fietsen. Het grootste deel van de tocht lag nog op ons te wachten. Slechts een kleine kilometer verder gefietst, besloten we te stoppen aan het punt 'kuivaketvele hill' dat aangeduid stond als uitzichtpunt.

Het vervolg van onze trip bracht ons langs de prachtige oevers van het Saimaameer tot in Taipalsaari. Taipalsaari heeft behalve een mooi onderhouden kerkje eigenlijk niet veel te bieden, net zoals de andere plaatsjes die we passeerden. Wel was het zo dat eenmaal Taipalsaari gepasseerd het mooi afgescheiden fietspad ophield en we op de weg moesten rijden. Die weg was ook niet altijd verhard. De brede, afgescheiden fietspaden, die de fietsers zoveel mogelijk trachten te beschermen, waren even nergens te bespeuren. Het is zelfs zo dat er zelfs 'fietstunnels' bestaan om de baan over te steken zonder dat je het kruispunt over moet.

Het laatste deel van onze tocht bracht ons weer op verharde weg. Toijansalmi bridge was het volgende uitzichtpunt waar we niet anders konden dan even te stoppen...

Met het einde van de tocht in zicht begonnen we te brainstormen hoe we deze prachtige dag op gepaste wijze konden afsluiten. Aperitieven op 'het strandje' aan het meer leek ons meer dan gepast. Gezellig aperitievend tot plots iemand de watertemperatuur als 'quite warm' beschrijft. En je weet wat dat betekent...

En om af te sluiten nog een videoverslagje van de hele dag. 

Tot de volgende post!

Terug naar school

Hallo iedereen,

het heeft even geduurd, maar een week na de vorige is hij er de volgende post. Net zoals in België naar het schijnt, is het een druiligere dag vandaag. Enkel de temperatuur in België is misschien nog een tikkeltje hoger dan de bij benadering 15 graden die we hier vandaag hebben. Ideale dag dus om nog wat neer te tokkelen. Er zitten misschien zelfs twee posts in vandaag. Wie weet  

De eerste schoolweek zit er nu op. Nu ja, schoolweek. We waren dan wel iedere dag op school, maar de 'echte' lessen starten pas volgende week. Morgen dus...Deze week was het kennismaking met de school. Oriëntatieweek zoals dat heet. Een goed oriëntatievermogen is dan ook nodig om wegwijs te geraken op de campus. Het feit dat het hoofdgebouw onder constructie is, zie de grote witte tent op de foto hiernaast, maakt het er niet makkelijker op. Desondanks dat het hoofdgebouw net zoals de andere gebouwen, de lokalen, de omliggende flora er piekfijn uitzag volgens onze bronnen, zijn er grootse werken aan de gang. Einddatum van het hele project wordt geschat op einde 2018.

Dinsdagochtend werden we verwacht in Viipuri Hall, de hoofdaula van de uni, voor de vanzelfsprekende welkomstspeeches en de bijhorende video's. Wat ons zeker en vast zal bijblijven, is het eerste filmpje dat minder dan een minuut duurde. Viipuri Hall liep stilaan vol met een mix van uitwisselingsstudenten en Finse freshmen toen de lichten plots uitdoofden. Vooraan in de zaal werden er donkere wolken geprojecteerd. Er weerklonk muziek uit de boxen. De wolken begonnen te bewegen. Het leek wel de intro van één van de Harry Potter-films. 'YOU'RE ONE OF US' verscheen er ineens in grote letters. De lichten gingen weer aan. Applaus weerklonk en tegelijk was er een soort van 'Wow-gevoel'. De intro was er boenk op!

Wat volgde was een hoop heleboel speeches van onder meer de rector, Green Campus-vertegenwoordigers, studentenservice enz.  al dan niet voorzien van de nodige visuele ondersteuning. De ene speech al wat aangenamer dan de ander, maar over het algemeen zat het allemaal wel goed in elkaar. Gelachen werd er vooral tijdens de introductie tot de Finse cultuur. De gezonde dosis zelfspot waarrond deze introductie was opgebouwd, zat daar zeker voor iets tussen. Finnen zijn, zoals we eerder al schreven, gesloten mensen. Onderstaande Finse mop vatte dit goed samen tijdens de presentatie:

An introverted Finn looks at his shoes when talking to you;

 an extroverted Finn looks at your shoes

De Finnish Nightmares-cartoons gaven op een ludieke manier weer hoe Finnen denken in alledaagse situaties. Ze lijken op het eerste gezicht vooral grappig, maar weet dat ze dicht bij de realiteit aanleunen. Een greep uit het alledaagse gedrag van de Finnen:

• Kijk als vreemdeling een Fin nooit recht in de ogen
• Finnen hebben een persoonlijke ruimte (van ongeveer 70 cm). Probeer die ruimte niet te betreden. 
• Plaats vrij naast iemand op de bus? Ga er niet zitten!
• En als je er dan toch naast zit. Begin zeker geen gesprek!
• In een lift met een Fin? Weet dat de kans groot is dat je een rug te zien krijgt 
• Vermijd small talk
• Liever een sms sturen dan bellen is het motto bij de Finnen. Finnen zijn dan ook uitvinder van de sms

Wie meer wil weten over de Finnen onder de vorm van cartoons: http://finnishnightmares.blogspot.fi/

In feite kunnen we het als volgt samenvatten: Finnen vallen niet graag iemand anders lastig. En ze denken snel dat ze dat wel doen. Dus wanneer de persoon die ze hebben 'lastiggevallen' hen verder helpt, moet die persoon natuurlijk worden bedankt. Onze eerste woord Fins was dan ook 'Kittos', wat dank u betekent. Een woord dat regelmatig wordt gebruikt. Bij iedere busstop bijvoorbeeld roept de busschauffeur alsook alle mensen die afstappen kittos. Stel je dat eens voor in België! Zou ons landje al niet een stukje mooier worden? 

Tot zover onze eerste kennismaking met de Finse cultuur door de ogen van de Finnen zelf. Gedurende de rest van de week kregen we heel wat presentaties te zien van allerhande personen en organisaties, gaande van hoe we ons inschrijven voor de vakken tot hoe we kunnen sporten op school. Er is veel voorbereiding voorafgegaan aan deze week, dat was duidelijk. Een element dat regelmatig terugkeerde tijdens de introductiesessies was het Green Campus project. LUT is steevast van overtuigd dat ze met hun onderzoek en ontwikkeling op het vlak van groene, schone technologie de wereld kunnen veranderen.


De strategie voor 2020 luidt dan ook 'Trailblazer. Show the way, Never follow' ofwel vrij vertaald 'Baanbreker. Wijs de weg. Volg nimmer'. Aangezien we voor een deel aan de Energy Systems- school studeren, hopen we hierover meer te ontdekken de komende maanden. 

Bij deze ook een foto van Pieter onze Fin, onze Zweed, onze Rus of zelfs onze IJslander. Zeker geen Belg!

Waarschijnlijk denk je nu. Wow, wat een prachtige school! En dat is het ook, maar er zijn toch  ook minpuntjes hoor. Bijvoorbeeld het aantal websites om er maar een te noemen. In totaal hebben we zo'n vijf verschillende websites. Eén voor het registreren van de vakken, één voor het vinden van het lesmateriaal, één voor de e-mails, één voor de lessenroosters en zelfs een aparte website voor het bestellen van de studentenkaart. Als we iets willen lenen van de bib hebben we een bib-kaart nodig en wanneer we iets willen printen, moeten we nog een magnetische sleutel kopen. Voordeel van die sleutel is dat we daarmee altijd binnen kunnen in de schoolgebouwen, zelfs in het weekend! 

Het einde van deze post is nabij. Voor we helemaal eindigen nog even deze boodschap. We hopen dat jullie via onze blog alles goed kunnen volgen. Vragen, opmerkingen of tips ter verbetering zijn altijd welkom.

Tot (zeer) binnenkort!

Ward & creatieve inputters Pieter & Leen