Hoppa weekend!

Hoppa weekend! Lang moest er niet nagedacht worden over die titel. Het zijn die 2 dagen (of 2,5 dagen voor de optimisten onder ons) waar we steeds naar uitkijken. Even geen rekening houden met mogelijke lessen, maar volledig zelf bepalen wat we doen. Eerlijk is eerlijk, naast studeren zijn we hier toch ook om een andere cultuur, een ander land te leren kennen of niet?

Dit weekend stond er op het programma:

1) Cultuur: ijshockey

2) Finland verkennen: hiking trip

In een vorige post vertelden we jullie al hoe we het weekend, volgens ons, perfect hadden ingezet. Een vrijdagavond met een bbq, een wafel/karaoke preparty om uiteindelijk te eindigen met de goede vibes in het lokale danscafé. Het was een voortreffelijke starter van een meer dan geslaagd weekend.

Zaterdagavond was ijshockeyavond. IJshockey, de belangrijkste volkssport in Finland. Finland verlaten zonder ook maar één ijshockeymatch te hebben gezien, zou een schande zijn. Dit weekend was de eerste mogelijkheid om een match te zien, dus hebben we dat dan ook maar gedaan. Saimaan Pallo, kortweg SaiPa, nam het op tegen Eisbärn Berlin. Geen lokaal matchke dus, maar een echte champions league match ijshockey. De Duitse recordkampioen tegen de Finse...euh...bronzen kampioen van het seizoen 1965-1966. Klonk veelbelovend.

Eerste taak was het vinden van het stadion of is het ijshal? De ijshal dus, was niet zo eenvoudig te vinden. Toch niet als je besloot om met de fiets te komen. Het idee dat de ijshal al vanop een afstand zou zijn te spotten, was duidelijk verkeerd gedacht. Een 4800 personen grote ijshal kan zich blijkbaar nog goed wegsteken tussen het groen van Lappeenranta. Eenmaal de enkelvoudige ticketcontrole (geen driedubbele zoals in België) gepasseerd, was het zoeken naar onze plaatsen. En wat bleek, we zaten op de eerste rij vlak achter het 'juryvak' met onder meer de ijshalomroeper, als dat al een officieel woord mag wezen.

Met de aftrap, of face-off zoals dat heet in ijshockey, in zicht begon één hoek van de ijshal op te lichten. Daar kwamen ze dan de sterren van de avond in het zog van de referees, voorzien van een opzwepend klank-en lichtspel. En niet te vergeten, de cheerleaders die hun danspasjes nog vele malen zouden herhalen. Eenmaal de intrede der gladiatoren erop zat, kon de match beginnen. En het waren van in het begin de Duitsers die, zowel op het veld als ernaast, de overhand hadden. Het overwicht op het veld resulteerde in een 0-1 score op het einde van de eerste periode. Het overwicht naast het veld betekende dat de naar schatting 3650 Finse supporters niet te horen waren door al het lawaai dat de 50 meegereisde Duits supporters produceerden (Duitse Erasmussers niet meegerekend).

Na een pauze van 18 minuten was het tijd voor de 2de van 3 periodes. Vingers gekruist dat het nu beter zou gaan met ons favoriete ijshockeyteam. De break had duidelijk deugd gedaan. SaiPa speelde stukken beter en dat zorgde voor een 3-1 score op het einde van periode 2. Op het veld mocht het dan wel beter gaan, ernaast was het nog steeds povertjes. Finnen supporteren net zoals ze zijn, bedeesd. Enkel in de hoek van de die-hard SaiPa supporters was er enige vorm van echt supporteren te herkennen. Een voorbeeld om de sfeer bij een goal te beschrijven. Wanneer er tijdens een voetbalwedstrijd een doelpunt wordt gescoord, springt zowat het hele stadion recht om te applaudisseren. Wel, wanneer SaiPa scoorde, waren het slechts enkelingen die rechtveerden en klapten.

Niettegenstaande het lauwe supporteren, liep SaiPa uit tot een 5-2 score op zo'n 10 minuten van het einde. De laatste twee goals, eentje voor elke kant, deden er dan ook niet zo veel meer toe. 'Op het einde winnen de Duitsers' is dus een regel die niet geldt in het ijshockey. De Finse supporters hadden iets te vieren met een mooie 6-3 score. Al gebeurde dat natuurlijk in alle kalmte. Geen uitbundigheid. Geen halfdronken supporters. Iedereen keerde gewoon braafjes huiswaarts. Meer dan waarschijnlijk waren het de Duitsers die als laatste de ijshal verlieten.

Zondag was het tijd om zelf wat te bewegen. Een hiking trip was daarvoor ideaal. In een vorige post zeiden we dat we Orrainpolku Trail zouden volgen, maar we hebben uiteindelijk een ander pad gekozen. Het waren onze voorouders uit de steentijd die ons de weg zouden wijzen. De 15,3 km lange 'Stone Age Man' - hiking trail slingert door een ijstijdlandschap, zoals de gids het beschrijft, met verschillende types bos en het heldere Kuolimo-meer als startpunt. 

Met z'n zevenen vertrokken we zondagochtend met de bus richting Savitaipale, een 3600 inwoners tellende gemeente. Voor onze wandeltocht kregen we het gezelschap van Pieters Portugese flatgenoten Gonçalo en João, Leens Franse flatgenote Eloïse alsook de Duitse Caroline die graag met ons mee wou. Na een dik halfuur op de bus konden we op zoek naar het vertrekpunt van onze wandeltocht. Wat we pas die ochtend hadden ontdekt, was dat het officiële startpunt van de de wandeling nog zo'n 5 km verder lag dan onze busstop. Tijd om te vertrekken dus. Direct de goede richting uit onder meer door de zeer vlotte Finse, die zich afvroeg wat toeristen in hemelsnaam komen zoeken in Savitaipale. Die eerste 5 km richting het startpunt, gelegen bij het strand, vielen ons twee dingen op: 1) het grote aantal bessen 2) het grote aantal paddenstoelen. Zak bovenhalen en verzamelen van die blauwbessen dus. De paddestoelen moesten we (nog even) laten staan, jammer genoeg.

Na 5 km stappen, bereikten we het zandstrandje bij het Kuolimo-meer. Het was niet gelogen over de helderheid van het water. Eén grote, kristalheldere blauwe vlakte die zich uitstrekt over honderden meters, omgeven door bos. Hier moesten we sowieso terugkomen. Het was gewoon te uitnodigend om even verkoeling te zoeken in dit schilderijtje. Maar eerst wandelen, want dat was tenslotte toch waarvoor we hier waren. Het wandeltempo lag niet zo hoog. Dit had verschillende redenen: gewoon genieten van de omgeving, de juiste weg bepalen, maar de winnaar van de dag waren toch de plukpauzes. Die wilde blauwbessen blonken gewoonweg te fel om ze te laten hangen.

Uiteindelijk bereikten we rond half twee onze lunchplek, genaamd Rovastinoja. We konden het al vanop een afstand ruiken, vanwege het brandende kampvuur. Samen met de aansteker van het vuur, een Finse mountainbiker, genoten we van het vuur. Naast ons stond een hut gebouwd  met turf, hout en dierenhuiden volgens de stijl van het stenen tijdperk. Daarnaast was er op deze plek nog een afdak terug te vinden met reeds gekapt hout en zelfs een toilet. De plek is er dus op voorzien dat je er kan overnachten. En misschien op een dag zullen we dat ook doen... Eenmaal de Fin vertrokken was op zijn fiets konden wij beginnen aan het dessert. Wat takken omvormen tot prikkers en plastieken flesjes tot bekertjes volstond voor de bereiding van thee met marshallows (theepot niet meegerekend ;) ). Gezelligheid troef!

De batterijtjes terug opgeladen, konden we onze tocht verderzetten. Hoe langer we wandelden, hoe meer bessen en paddenstoelen er zich in dit bos leken te bevinden. Wat was het toch vervelend dat we niet meer wisten over de eetbaarheid van deze dingen. Maar hé, kijk daar! Een Finse auto. En die mensen lijken precies...paddenstoelen te plukken. Zouden zij misschien...? En wat hadden we geluk met deze mensen te ontmoeten. Ze toonden ons de goede paddenstoelen, gingen mee met ons op pluktocht, legden ons de bereiding ervan uit en gaven uiteindelijk zelfs een deel van hun 'vangst' aan ons. Rare jongens, die Finnen? Lieve jongens, ja! Niet alleen over de flora wisten ze heel wat te vertellen, ook onze Finse faunakennis werd aangescherpt. Zeker op het moment dat Eloïse een schrikwekkende ontmoeting had met een adder. Het enthousiasme om paddenstoelen te plukken krijg bij sommigen hierdoor een deuk.

Na de ontmoeting met dit uitermate hulpvaardig Fins koppel werd er nu ook gezocht naar veenbessen en eetbare paddenstoelen. Een positieve invloed op het wandeltempo had dit niet, maar we moesten nog avondeten hebben natuurlijk. Na enkele kilo's paddenstoelen en bessen verzameld te hebben, kwamen we uiteindelijk terug aan bij het officiële startpunt. Een kwartier hadden we nog om in het helder water van het Kuolimo-meer te duiken. Niet meer. Anders zouden we onze bus terug niet halen. Het werd dus een snelle, maar oh zo zalige duik in het water. Het water zag er niet alleen puur uit, het voelde ook zo. Jammer genoeg, konden we er niet te lang van genieten, want Google Maps (een beetje technologie af en toe kan geen kwaad) vertelde ons dat we dringend moesten vertrekken. Het werd een snelwandelrace tegen Google Maps, tegen de tijd. We wonnen met overschot. We hadden zelfs nog tijd over om enkele ingrediënten te gaan halen in de plaatselijke supermarkt voor ons avondeten. 

Zoals het Finse koppel het ons had verteld, hebben de we de paddenstoelen op de Finse manier bereid. Zeer eenvoudig stoven met wat ui en room. Voeg daarbij eenvoudig gekookte aardappelen en je hebt een heel simpel, maar oh zo lekkere zondagsavondmaaltijd die we met heel veel smaak hebben verorberd. En de bessen? Die hebben we verwerkt in verschillende dessertvormen. Het was een uitermate geslaagde hiking trip. Wil je onze dag herbeleven? Kijk hieronder. 

We posten nog maar dit verslag over het weekend of het volgende week is er al. Nu school op volle toeren begint te komen, is het lastiger om de tijd te vinden om even wat neer te schrijven. Het verwerken van de foto's, het maken van een filmpje, het schrijven van de tekst...er kruipt heel wat tijd in. De posts zullen waarschijnlijk elkaar minder snel  opvolgen vanaf nu. We doen ons best om wekelijks toch iets van ons te laten horen en hé geen nieuws, goed nieuws toch?

Groetjes van drie gelukkige MPM'ers

P.S.: MPM staat voor Milieu-en Preventiemanagement ;)