Onze Belgische week, notre semaine Belge, unsere Belgische Woche

Met een delegatie van meer dan 6 Belgen in Lappeenranta werd het toch eens tijd om onze internationale vrienden wat kennis te verschaffen over ons klein Belgenlandje. 

Het begon allemaal op een van de onverwachte, maar mooie winterdagen hier in Lappeenranta. We kregen een uitnodiging van de Belgische ambassade in Helsinki, ter gelegenheid van Koningsdag. Uiteraard kregen we deze uitnodiging niet zomaar. Het moet ergens begin oktober geweest zijn, dat we plots een e-mail in ons postvak (eerder in het vak ongewenste e-mails) kregen van de Belgische ambassade in Helsinki. We werden van harte welkom geheten in Finland alsook werd er de vraag gesteld of we geïnteresseerd waren in het bijwonen van evenementen. Uiteraard reageerden we positief op deze vraag. En dus kregen we plots een uitnodiging voor Koningsdag. Stiekem hopend op een receptie met aanwezigheid van Belgische chocolade en bier, moesten ze het ons natuurlijk geen 2 keer vragen 😉

Het was meteen ook de gelegenheid om onze Belgische cultuur te delen. Lang moesten we niet zoeken naar kandidaten voor ons Belgisch tripje. Ze kwamen zich zelfs vrijwillig aanbieden. De meeste van ons Belgen verwittigden de ambassade dus dat ze een (buitenlandse) date zouden meebrengen. Het uiteindelijke reisgezelschap dat afreisde naar de Finse hoofdstad bestond uit 5 Belgen, een Pool, 2 Fransen en een Duitse.

Het eerste moment dat we arriveerden op de receptie hadden we toch een beetje 'waar zijn wij terecht gekomen?'. Dat gevoel verdween echter even snel als het kwam. Allerlei hapjes, Belgische chocolade en een heel assortiment aan Belgische bieren. Ja, het eten en drinken viel in de smaak. Bij ons, zeker en vast, maar des te meer was het voor onze 'dates' een aangename kennismaking met de Belgische cultuur. Voor ons was het dan weer zeer interessant om de verschillende verhalen te horen van de in Finland verzeild geraakte Belgen. Ja, het was een onvergetelijke avond!

Zeker de privé-rondleiding van de opgewekte ambassadeur zullen we niet vergeten. Je moet daarvoor naar Finland gaan om de eerste keer koningsdag te vieren 😀

Pieter en Leen poseren met hun 'date'

Het zou natuurlijk zonde zijn om helemaal naar Helsinki te reizen (3,5 uur op de bus) zonder de stad te bezoeken. Na de receptie bleven we overnachten in een hostel op Suomenlinna, het eiland voor de kust van Helsinki. Op die manier waren we al meteen ter plaatse op één van de hoofd-bezienswaardigheden van de stad. Woensdagavond zat onze eerste Belgisch getinte activiteit van de week er op.

We zitten maar enkele maanden in Finland, dus: direct op naar het volgende :) Donderdagavond hielden we een Belgische bak-avond voor een 20-tal mensen. We hebben onszelf aan het werk gezet om 's middags wat typische en minder typische gebakken te maken onder leiding van meesterbakker Pieter. Pieters appartement werd even omgetoverd tot een heuse bakkerij. Zowel wij als het appartement hingen vol met bloem.

Samen met wat Belgische muziek en chocomelk werd het opnieuw een gezellige avond. 

De Belgische week sloten we tot slot af met het verjaardagsfeestje van Pieter (uit Hasselt). Ook een Belg en dus ook een Belgisch getinte activiteit.

Voor meer Belgisch gevoel zullen we nu moeten wachten tot we terug zijn. Vanaf morgen gaan we ons helemaal gaan uitleven in het noorden. Lapland here we come!

(oh en voor de ouders die dit lezen: Uiteraard wordt er ook gewerkt hoor, maar dat is minder interessant om over te schrijven 😉 )

Sneeuw, elke dag opnieuw

We vertelden eerder al, dat er hier al heel wat sneeuw gevallen is. Dit tegen alle verwachtingen in. Ze vertelden ons dat de kans op sneeuw pas groot is in december. Oktober en begin november was veel te vroeg om al sneeuw te verwachten. Niets is minder waar. Zowat elke dag sneeuwt het hier. De ene keer wel al wat meer dan de ander. Zo was het bijvoorbeeld verleden week een heel avontuur om terug thuis te geraken met de fiets. Tijdens de les was het al duidelijk dat er heel wat sneeuw uit de lucht was komen te vallen, maar eenmaal buiten werd pas echt duidelijk hoe 'erg' de situatie was. Een verse laag sneeuw van zo'n 10 cm moesten we (Pieter en Ward) doorploeteren met de fiets. 

De temperaturen gaan, zo wordt toch voorspeld, de komende dagen weer een beetje naar omhoog tot het vriespunt en zelfs daarboven. En dat het al een tijdje geleden is dat we dat hebben mogen meemaken, bewijzen onderstaande foto's. Voor diegenen die de foto's van datzelfde meer bij zomerse temperaturen herinneren, weten dat de omvang enorm is. Er zal zich dus niet zo snel een ijslaag vormen. Laat staan een ijslaag die sterk genoeg is om ons te dragen, maar kijk eens aan. Daar staan we dan! Hier en daar wel een krak, sommige voetjes die niet droog bleven maar toch. 

De lucht had die avond trouwens een hele speciale kleur. De onderstaande foto geeft een idee van hoe het eruit zag, maar de smartphonecamera is uiteraard niet geschikt voor deze omstandigheden.

Groetjes

Into the wild

We starten met goed nieuws: Iedereen is gezond en wel terug geraakt! 

Voor diegenen die de vorige post nog niet gelezen zouden hebben: vorig weekend hadden wij beslist om een tweedaagse wandeling te maken. Sommige uitwisselingsstudenten zien voor de eerste keer in hun leven sneeuw, andere beginnen al lichtjes te bevriezen...wij zagen de sneeuw als ideaal voor een klein wandelavontuurtje. Deze keer gingen we echter niet alleen met ons drieën op pad. Naast België was deze keer ook Frankrijk, Duitsland, Polen en Zweden (als je dubbele nationaliteiten meetelt) vertegenwoordigt.

Er ging een hele voorbereiding aan vooraf deze keer. Denk maar aan warme slaapzakken, die we uiteindelijk vonden bij de lokale wandelclub, de bootverhuur en Ward's lokale familie. Gegeten moet er natuurlijk ook worden gedaan. Vraag is dan welk eten? En nog beter, wie gaat het allemaal dragen? Soit, het was bij momenten hectisch, maar uiteindelijk stonden wie die zaterdagochtend, lichtjes overladen, klaar om te vertrekken. Eerst punt van ongerustheid was de bus. Vooraleer we onze tocht konden beginnen, was er eerst een busrit van ongeveer 30 minuten richting het stadje, eerder dorpje, Savitaipale. Vraag was of de bus zou rijden. Zaterdag was het namelijk in Finland Allerheiligen/Allerzielen en we hoorden reeds van iemand anders dat zijn bus niet reed. Stonden we daar aan het buskot onder te sneeuwen, niet zeker wetende of de bus zou arriveren. Uiteindelijk verscheen hij in verte. Jippie, we konden vertrekken.

De busrit op zichzelf was vrij indrukwekkend. Het hield maar niet op met sneeuwen. In België zou het hele land stil komen te liggen, maar in Finland is dat niet echt het geval. Sterker nog, de buschauffeur reeds alsof het een mooie zomerse dag was. De voet ging nog steeds op het gaspedaal en auto's inhalen? Waarom niet hé? Ook op het stoppen bij een bushalte in sneeuwomstandigheden werd er blijkbaar geoefend tijdens de bus-opleiding. In plaats van stoppen, glijdt de bus als het ware in de busstop. We bereikten ons vertrekpunt. Alvorens we vertrokken kregen we nog een bemoedigende blik van de buschauffeur. Hij keek verbaasd wanneer we zeiden dat we gingen wandelen en buiten overnachten. Waren we gekker bezig dan de Finnen zelf?

In een alsmaar sterker worden sneeuwval vertrokken we richting ons eerste checkpoint: het eigenlijke startpunt van de route. Vanuit Savitaipale was het namelijk nog een 5-tal kilometer wandelen tot het startpunt van de uitgestippelde route. En wandelen maar! Desondanks de sneeuw en de vriestemperaturen viel het al bij al nog mee qua koude. Sommige klaagden zelfs dat ze misschien een laagje te veel hadden aangetrokken. Van wandelen krijg je natuurlijk warm. Zeker met al die extra kilo's op de rug. Ja, het voelde echt goed. Wandelen in deze omstandigheden, het had iets speciaals en we werden er gelukkig van. Niet om te zeggen dat elk moment genieten was. Dat zou overdreven zijn. Zo was er het moment dat we even dachten om te stoppen voor een kleine lunch. We vonden een schuilplek naast een schuurtje. Een beetje verscholen voor de koude, dachten we. Nog nooit zo'n korte lunchbreak gezien. Het was snel even wat binnenproppen en weer doorgaan. Bewegen was de boodschap om geen koud te krijgen.

De titel mag dan wel zeggen 'Into the wild', helemaal in het wild was het niet. Hier en daar was er enige vorm van beschaving terug te vinden. Een oude schuur, elektriciteitspalen, een boer met zijn tractor die passeerde enz. Het gaf sommigen onder ons misschien wat hoop 😉 We kwamen zelfs nog andere wandelaars tegen. Sterker nog, andere buitenlandse wandelaars die ons toch even raar bekeken, wanneer ze ons zagen aankomen. Wij gingen voor een trektocht(je), zij lieten de hond uit. Een hond die overigens zo snel mogelijk naar huis, als je zag hoe het beestje aan het rillen was. Na alweer twee verwonderde blikken konden we voort richting de slaapplaats. Die wilden we liefst nog voordat het donker werd bereiken. En de avond gaat hier al van start rond 16 uur. Dus doorstappen was de boodschap.

We did it! We bereikten onze hut en het was nog maar een beetje aan het schemeren. Zoals de hele dag al eigenlijk. De hele dag was het al grijs geweest met al die sneeuwlucht. We konden beginnen met ons te installeren. Vuur stond als eerste op ons to-do-lijstje. Brandhout lag al gereed in één van de twee bijgebouwtjes. Eén van de bijgebouwen is een wc, het andere een opslagplaats voor brandhout, dat gelukkig was aangevuld. Het vuur kon worden aangemaakt en we konden een eerste houtvoorraad in onze hut leggen. Daarnaast probeerden we ook een van de twee ingangen van onze hut, die worden afgesloten met dierenhuiden (zie foto's), wat extra te isoleren door een slaapmat er tussen te steken. Zo hadden we toch een zijde waar er wat minder frisse wind doorkwam. Terwijl enkele zich verwarmden en droogden aan het vuur, ging de rest nog even de beentjes strekken in de omgeving. Desondanks het gewandel, een zere rug en/of schouders was er nog een beetje energie in de tank. 

16u30. De avond kon beginnen. Starten deden we met een klein hartverwarmertje. De innerlijke mens moest even verwarmd worden. Schoenen werden uitgedaan om de kousen even te laten drogen, wanneer dat nodig was. Sommigen hadden blijkbaar te warme kousen en besloten, al dan niet gewild, extra verluchtingsgaten in de kousen te branden. Na een naar uitgebreid aperitief, dachten we de innerlijke mens te versterken. We hadden namelijk heel wat energie verbruikt. Tot onze grote verbazing, was het nog niet eens zo laat. Hoe gingen we deze lange avond opvullen? 

Antwoord: uitgebreid eten, spelletjes spelen en verhalen vertalen. Zo was er dat er dat ene weerkerend mopje van onze Pool dat er iemand buiten was. De eerste keer kijk je buiten, de tweede keer kijk je naar de anderen hun gezicht en de derde keer reageert niemand nog. En dan plots, een gil! Het was onze Pool die een meter in de lucht sprong, wanneer de slaapmat, die tussen de dierenhuiden zat, naar beneden viel. Zo stoer doen de hele avond en dan gillen als een meisje. Iedereen lag natuurlijk plat van het lachen.

Immuun geworden voor het hele verhaal dat er iemand buiten is, reageerde niemand wanneer één van de Duitsters zei dat er iemand buiten was. Iedereen had zoiets van 'goed geprobeerd'. 'Maar nee, er is echt iemand', zei hij. En hij loog niet. Buiten was er inderdaad een licht te zien dat naderde. En tegen alle verwachtingen in, passeerde dat licht gewoon onze hut. Geen kijkje komen nemen of zelfs niet gestopt. Goed, wij gingen dan maar gewoon verder met eten, het raden van de Black Stories en het doden van Weerwolven. 

-9 graden was het buiten. Het vuur moest dus best de hele nacht blijven branden om de temperatuur toch enigszins hoog genoeg te houden om te slapen. Iedereen ging dus een shift moeten doen. Echt een goed uitgewerkt shiftsysteem werd er niet uitgedacht. Het was eerder op vrijwillige basis dat er werd gekozen wie er kon slapen en wie er moest waken.

De volgende ochtend was het prachtig weer. De zon scheen. De lucht was blauw. De sneeuw reflecteerde het licht. Het 2de deel van onze tocht beloofde prachtig te worden. Het contrast met zaterdag kon niet groter zijn. Zaterdag was een donkere en grijze dag, terwijl het nu een winterse lentedag was. De eerste genieten was het genieten van het avontuur, de tweede dag was het genieten van het weer. Ondanks een licht tekort aan slaap, leek iedereen op te lichten in deze omgeving. De tijd leek voorbij te vliegen en voor het wisten, waren we terug thuis. Uitgeput, maar volop genoten van het avontuur, was het tijd voor een (uitgebreide) powernap.

Morgen vertrekken we voor een tweedaags bezoek aan de hoofdstad. We zijn uitgenodigd op  de Belgische ambassade voor een receptie ter gelegenheid van het Koningsfeest. Geen idee van het bestaan van een Koningsfeest in België, besloten we toch maar op de uitnodiging in te gaan. Een aangezien we nog mensen mochten meebrengen, zal niet enkel België vertegenwoordigd zijn 😀

Tot de volgende!

Doe eens zot!

Hallo daar bewoners van het warme West-Europa,

zoals jullie weten, durft er hier en af eens toe sneeuw uit de lucht te vallen. Dat betekent natuurlijk ook temperaturen onder nul. Zo worden er maximumtemperaturen van -3°C voorspeld voor dit weekend. En dit net op het moment dat wij besloten om nog eens een bezoekje te brengen aan een oude vriend. Misschien herkennen jullie hem wel? 

Morgen trekken we er nog eens op uit. Koud of niet, daar bestaat warme kledij voor! Morgenochtend vertrekken we voor een wandeling tegen de tijd. Donkerte slaat hier namelijk al toe rond 16 uur.

Wel, hopelijk overleven we het en dan zijn we zondagmiddag (bevroren) terug.

Groeten

Op naar het grootse land ter wereld!

Hier is hij dan eindelijk, de volgende blogpost. Het is slechts een kleine activiteit die nog niet beschreven is op deze blog. We hebben het hier en daar al eens vermeld, dus de aandachtige lezer zou het eigenlijk moeten weten... Het land van de oesjanka's (bontmuts)? Neen? De matroesjka's dan? Nog steeds niet? Het te pas en te onpas drinken van wodka? Wij zijn naar RUSLAND gegaan!!!

Geef maar eerlijk toe, wat zou je zelf doen moest je zo dicht bij Rusland zitten? We kennen allemaal ergens wel iemand die al eens in "The States" is geweest of een rondreis heeft gedaan in Afrika. Maar Rusland, dat is onbekend terrein. Wat minder onbekend is, zijn de vooroordelen; Het is er koud, iedereen is er gekleed in volle Adidas outfit, ze hebben altijd een fles wodka bij de hand en dragen dan op de koop toe nog eens zo´n grappige bontmuts. Het was dus hoog tijd om dat eens met onze eigen ogen te gaan bekijken. 

Reizen naar Rusland. Het is en blijft een avontuur. Rusland visumvrij bezoeken is tot op de dag van vandaag slechts op één manier mogelijk, namelijk met de boot. Als je de passagiersboot gebruikt om de grens over te steken, mag je 72 uur zonder visa op Russische bodem verblijven. Via ESN Lappeenranta hebben we een 3-daags bezoek gebracht aan Ruslands tweede belangrijkste stad Sint-Petersburg. Vanuit Lappeenranta ging het met de bus opnieuw naar de haven van Helsinki. Na 3 uur met de bus en aangekomen in de haven konden we beginnen boarden voor de ferry. Het beloofde een lange vaart te worden. Trossen los rond 18u00 waren we klaar voor een nachtje varen.





Zaterdag 8 oktober, 9u30. Aangekomen in Sint-Petersburg valt er direct iets op. Koud! In vergelijking met het weer in Lappeenranta was het ijzig koud in Sint-Petersburg en vooral nat. Klagen over het weer gedurende de eerste anderhalve maand in Lappeenranta kunnen we absoluut niet. Ja, de temperaturen liggen wat lager dan de Belgische temperaturen, maar het is droog. Sint-Petersburg was de eerste kennismaking met lage temperaturen, ijzige wind en regen. Echt herfstweer was het in Sint-Petersburg. Het was zo snel mogelijk van het havengebouw de warme tourbus in. Die privé-bus zou ons gedurende ons verblijf overal heen brengen. Nog beter, we krijgen er nog twee privé-gidsen bovenop. 

Met de fototoestellen in de aanslag konden we vertrekken voor een eerste kennismaking met de stad. We werden van het ene naar het andere toeristisch punt gereden, waar we zoals het echte toeristen betaamt, genoeg kiekjes maakten. Behoorden onder meer tot de stops: Peter-en Paulusvesting, Nevski Prospekt, de Neva-rivier en Vasilyevsky eiland. Het was tijdens deze tour meteen duidelijk wat voor een grote stad Sint-Petersburg is. Indrukwekkende gebouwen zagen we tijdens deze eerste kennismaking. Het nodigde uit om de stad beter te leren kennen. En dat deden we dan ook tijdens ons eerste vrije moment. Na de tour ging het rechtstreeks naar ons hotel om in te checken en besloten we om de gure weersomstandigheden te trotseren en er vol voor te gaan. We waren tenslotte maar 72 uur (in realiteit zelfs minder) in Sint-Petersburg. Dus trokken we de straten van Sint-Petersburg voor een 'tour by night' en op zoek naar een avondmaal. Het afsluiten van de eerste dag gebeurde met een internationale party samen met de ESN afdelingen van andere gebieden. Naast ESN Lappeenranta bestaat er bijvoorbeeld ook een ESN Helsinki. In Helsinki blijken er ook heel wat belgen te verblijven, gezien het relatief grote aantal dat we die avond konden ontmoeten.

Ontbijtje achter de rug, stond de privé-bus ons al op te wachten. Bestemming? Het hermitage museum, een van de grootste en omvangrijkste kunst- en cultuurhistorische musea in de wereld.  En of het groot was! Het Louvre in Parijs lijkt klein in vergelijking met dit 6 gebouwen grote museum. Grootse, prachtig versierde zalen met de nodige afwerking in goud. En goud is er nog genoeg in Rusland. Dat konden we duidelijk vaststellen gedurende onze gehele trip. Blijkbaar konden wij maar enkel een klein deel zien van de collectie die in totaal zo'n 3 miljoen stuks groot is, met onder meer werelds grootste collectie schilderijen.

Hermitage museum

Na het hermitage museum en een kleine lunch was het tijd voor een andere trekpleister in Sint-Petersburg, namelijk de kathedralen. De eerste van drie kathedralen die we bezochten, was de Nicolaaskathedraal (waar er binnen niet mocht gefotografeerd worden). Het is niet de grootste kathedraal die er te vinden is in Sint-Petersburg, maar daarom niet minder opvallend. Door de lichtblauwe muren en de goudafwerking voor het dakgedeelte springt deze kathedraal al van enige afstand op. Hoe klein de eerste kathedraal, des te groter was nummer 2.  De Izaäkkathedraal is één van de grootste koepelkathedralen die er te vinden zijn in de wereld en een duidelijk toonbeeld van het Russische rijk. De binnenkant van deze kerk beschrijven met woorden is zeer moeilijk. We gaan dus zelfs geen poging wagen. Zelfs de foto's geven niet echt goed weer hoe het eruitziet. Er zit dus maar één ding op: bezoek Sint-Petersburg en aanschouw deze pracht met je eigen ogen. De laatste kathedraal is DE kathedraal die met stip op 1 staat van elke toerist, misschien zelfs op 1 staat in de lijst van alle bezienswaardigheden in Sint-Petersburg. We hebben het dan natuurlijk over de Kerk van de Verlosser op het bloed, kortweg de kerk van het verspilde bloed. Hoe gruwelijk die naam klinkt, zo gruwelijk mooi is deze kerk. Deze kerk staat dan ook op menig Rusland-postkaart afgebeeld. En ook de mozaïeken die het interieur kleuren, moeten niet onderdoen voor de kleurrijke buitenkant van deze kerk. 'Wow' is het enige woord dat je kan uitbrengen bij het zien van dit bouwwerk. En het is des te mooier in het juiste licht.

Nicolaaskathedraal

Izaäkkathedraal

Kerk van het verspilde bloed

Een dag waarbij we van de ene verbazing in de andere vielen, werd in stijl afgesloten met een nachtelijke cruise. Verwarmen deden we met de Russische schuimende wijn, die ze de naam champagne durven geven.

Derde dag werd er eerst en vooral uitgecheckt. Onze laatste uren op Russische bodem waren namelijk aangebroken. Maar Rusland verlaten deden we niet vooraleer we een bezoek hadden gebracht aan het Catharinapaleis, dat zo'n 25 km buiten Sint-Petersburg ligt. Het was weer zo'n indrukwekkend groot gebouw in een (typisch?) lichtblauwe kleur en wat goudtinten. Ja, we vallen in herhaling en het klinkt misschien te mooi, maar ja het was wederom een prachtig gebouw. Met name de grote balzaal zullen we ons blijven herinneren. In de eerste plaats vanwege zijn omvang, maar zeker en vast ook omwille van het prachtig beschilderde plafond. Al moeten de andere kamers zeker niet onderdoen. Een speciale kamer in dit paleis is de barnsteenkamer of amberkamer. Een kamer die officieel werd heropend in 2003, nadat het volledig gereconstrueerd werd. De originele kamer is verdwenen gedurende de Tweede Wereldoorlog en sindsdien weet niemand waar deze zich bevindt.

Het Catharinapaleis was meteen ook onze laatste grote bezoek. Er was nog wat tijd om rond te lopen op Nevski Prospekt om de nodige souvenirs aan te schaffen. Wat steeds opviel bij de souvenirwinkels-en kraampjes is de grote hoeveelheid Putin-producten: Putin op t-shirts, Putin op tassen, Putin op magneten enz. Of hadden we dat moeten verwachten?

Moe, tevreden en onder de indruk van de stad konden we 'huiswaarts' keren. Op de ferry werden we nog eens ondergedompeld in de Russische folklore. Net als in de heenreis besloten we de Russische folkshow bij te wonen. Leen besloot zelfs actief deel te nemen deze keer. Wel vragen we ons nog steeds af wat gymnastiek te maken heeft met Russische folklore. Al hadden alle mannelijke toeschouwers daar geen problemen mee...

Met Sint-Petersburg zit de tweede van 3 grote ESN-trips erop. Na de geslaagde trips naar Tallin en Sint-Petersburg hebben we er een goed oog in dat ook Lapland een top-avontuur wordt.

Moi moi! (= bye-bye in het Fins)

P.S.: we schrijven in deze post nog dat het weer in Lappeenranta niet koud is en droog in vergelijking met het weer in Sint-Petersburg. Ondertussen is daar wel al verandering in gekomen, zoals jullie al zagen in de vorige post. Regen, sneeuw en vriestemperaturen. We hebben het al mogen meemaken hier in Lappeenranta.

Daar is de eerste sneeuw!

Dag beste vriendjes en vriendinnetjes van de blog,

tot onze grote spijt kunnen jullie steeds minder verhaaltjes lezen op de blog. Dat komt waarschijnlijk omdat we in de eerste plaats heel veel plezier hebben en leuke dingen doen, en in de tweede plaats omdat we een examenperiode achter de rug hebben. Een semester, zoals wij het kennen in België, wordt hier opgedeeld in twee delen. De examens van het eerste deel vonden afgelopen week plaats. Helaas betekent dat ook dat de helft van het Erasmusverblijf er al op zit!!! Times flies when you're having fun? 

Anyway, we wilden gewoon een belangrijke mededeling doen. Afgelopen dinsdag (25 oktober), de 298ste dag van het jaar 2016, heeft het hier voor het eerst....GESNEEUWD!!! Voor sommige is dat niet speciaals, voor andere (Leen is er zeker één van) dan weer een reden om een vreugdedansje te doen en daarbij luidkeels te roepen: 'IT SNOWS'! Een 'sneeuwbreak' tijdens het blokken moest dan ook absoluut worden gehouden (zie filmpje). Wat is er ontspannender dan een sneeuwballengevecht of het fabriceren van een sneeuwman? Na de sneeuwfun is het natuurlijk tijd voor een lekkere warme chocolademelk.

Die sneeuw maakt het ook extra avontuurlijk om met de fiets te rijden. Zeker, wanneer die sneeuw wegsmelt en plaats maakt voor ijs. Spijkerbandjes zouden wel welkom zijn. De dagen beginnen te korten, de temperaturen beginnen te zakken, maar maak je geen zorgen. We zijn (nog niet) bevroren en amuseren ons hier goed    

Heel veel koude en warme knuffels!

PS.: toch enkele busticketjes gekocht voor de zekerheid nu!