Into the wild

We starten met goed nieuws: Iedereen is gezond en wel terug geraakt! 

Voor diegenen die de vorige post nog niet gelezen zouden hebben: vorig weekend hadden wij beslist om een tweedaagse wandeling te maken. Sommige uitwisselingsstudenten zien voor de eerste keer in hun leven sneeuw, andere beginnen al lichtjes te bevriezen...wij zagen de sneeuw als ideaal voor een klein wandelavontuurtje. Deze keer gingen we echter niet alleen met ons drieën op pad. Naast België was deze keer ook Frankrijk, Duitsland, Polen en Zweden (als je dubbele nationaliteiten meetelt) vertegenwoordigt.

Er ging een hele voorbereiding aan vooraf deze keer. Denk maar aan warme slaapzakken, die we uiteindelijk vonden bij de lokale wandelclub, de bootverhuur en Ward's lokale familie. Gegeten moet er natuurlijk ook worden gedaan. Vraag is dan welk eten? En nog beter, wie gaat het allemaal dragen? Soit, het was bij momenten hectisch, maar uiteindelijk stonden wie die zaterdagochtend, lichtjes overladen, klaar om te vertrekken. Eerst punt van ongerustheid was de bus. Vooraleer we onze tocht konden beginnen, was er eerst een busrit van ongeveer 30 minuten richting het stadje, eerder dorpje, Savitaipale. Vraag was of de bus zou rijden. Zaterdag was het namelijk in Finland Allerheiligen/Allerzielen en we hoorden reeds van iemand anders dat zijn bus niet reed. Stonden we daar aan het buskot onder te sneeuwen, niet zeker wetende of de bus zou arriveren. Uiteindelijk verscheen hij in verte. Jippie, we konden vertrekken.

De busrit op zichzelf was vrij indrukwekkend. Het hield maar niet op met sneeuwen. In België zou het hele land stil komen te liggen, maar in Finland is dat niet echt het geval. Sterker nog, de buschauffeur reeds alsof het een mooie zomerse dag was. De voet ging nog steeds op het gaspedaal en auto's inhalen? Waarom niet hé? Ook op het stoppen bij een bushalte in sneeuwomstandigheden werd er blijkbaar geoefend tijdens de bus-opleiding. In plaats van stoppen, glijdt de bus als het ware in de busstop. We bereikten ons vertrekpunt. Alvorens we vertrokken kregen we nog een bemoedigende blik van de buschauffeur. Hij keek verbaasd wanneer we zeiden dat we gingen wandelen en buiten overnachten. Waren we gekker bezig dan de Finnen zelf?

In een alsmaar sterker worden sneeuwval vertrokken we richting ons eerste checkpoint: het eigenlijke startpunt van de route. Vanuit Savitaipale was het namelijk nog een 5-tal kilometer wandelen tot het startpunt van de uitgestippelde route. En wandelen maar! Desondanks de sneeuw en de vriestemperaturen viel het al bij al nog mee qua koude. Sommige klaagden zelfs dat ze misschien een laagje te veel hadden aangetrokken. Van wandelen krijg je natuurlijk warm. Zeker met al die extra kilo's op de rug. Ja, het voelde echt goed. Wandelen in deze omstandigheden, het had iets speciaals en we werden er gelukkig van. Niet om te zeggen dat elk moment genieten was. Dat zou overdreven zijn. Zo was er het moment dat we even dachten om te stoppen voor een kleine lunch. We vonden een schuilplek naast een schuurtje. Een beetje verscholen voor de koude, dachten we. Nog nooit zo'n korte lunchbreak gezien. Het was snel even wat binnenproppen en weer doorgaan. Bewegen was de boodschap om geen koud te krijgen.

De titel mag dan wel zeggen 'Into the wild', helemaal in het wild was het niet. Hier en daar was er enige vorm van beschaving terug te vinden. Een oude schuur, elektriciteitspalen, een boer met zijn tractor die passeerde enz. Het gaf sommigen onder ons misschien wat hoop 😉 We kwamen zelfs nog andere wandelaars tegen. Sterker nog, andere buitenlandse wandelaars die ons toch even raar bekeken, wanneer ze ons zagen aankomen. Wij gingen voor een trektocht(je), zij lieten de hond uit. Een hond die overigens zo snel mogelijk naar huis, als je zag hoe het beestje aan het rillen was. Na alweer twee verwonderde blikken konden we voort richting de slaapplaats. Die wilden we liefst nog voordat het donker werd bereiken. En de avond gaat hier al van start rond 16 uur. Dus doorstappen was de boodschap.

We did it! We bereikten onze hut en het was nog maar een beetje aan het schemeren. Zoals de hele dag al eigenlijk. De hele dag was het al grijs geweest met al die sneeuwlucht. We konden beginnen met ons te installeren. Vuur stond als eerste op ons to-do-lijstje. Brandhout lag al gereed in één van de twee bijgebouwtjes. Eén van de bijgebouwen is een wc, het andere een opslagplaats voor brandhout, dat gelukkig was aangevuld. Het vuur kon worden aangemaakt en we konden een eerste houtvoorraad in onze hut leggen. Daarnaast probeerden we ook een van de twee ingangen van onze hut, die worden afgesloten met dierenhuiden (zie foto's), wat extra te isoleren door een slaapmat er tussen te steken. Zo hadden we toch een zijde waar er wat minder frisse wind doorkwam. Terwijl enkele zich verwarmden en droogden aan het vuur, ging de rest nog even de beentjes strekken in de omgeving. Desondanks het gewandel, een zere rug en/of schouders was er nog een beetje energie in de tank. 

16u30. De avond kon beginnen. Starten deden we met een klein hartverwarmertje. De innerlijke mens moest even verwarmd worden. Schoenen werden uitgedaan om de kousen even te laten drogen, wanneer dat nodig was. Sommigen hadden blijkbaar te warme kousen en besloten, al dan niet gewild, extra verluchtingsgaten in de kousen te branden. Na een naar uitgebreid aperitief, dachten we de innerlijke mens te versterken. We hadden namelijk heel wat energie verbruikt. Tot onze grote verbazing, was het nog niet eens zo laat. Hoe gingen we deze lange avond opvullen? 

Antwoord: uitgebreid eten, spelletjes spelen en verhalen vertalen. Zo was er dat er dat ene weerkerend mopje van onze Pool dat er iemand buiten was. De eerste keer kijk je buiten, de tweede keer kijk je naar de anderen hun gezicht en de derde keer reageert niemand nog. En dan plots, een gil! Het was onze Pool die een meter in de lucht sprong, wanneer de slaapmat, die tussen de dierenhuiden zat, naar beneden viel. Zo stoer doen de hele avond en dan gillen als een meisje. Iedereen lag natuurlijk plat van het lachen.

Immuun geworden voor het hele verhaal dat er iemand buiten is, reageerde niemand wanneer één van de Duitsters zei dat er iemand buiten was. Iedereen had zoiets van 'goed geprobeerd'. 'Maar nee, er is echt iemand', zei hij. En hij loog niet. Buiten was er inderdaad een licht te zien dat naderde. En tegen alle verwachtingen in, passeerde dat licht gewoon onze hut. Geen kijkje komen nemen of zelfs niet gestopt. Goed, wij gingen dan maar gewoon verder met eten, het raden van de Black Stories en het doden van Weerwolven. 

-9 graden was het buiten. Het vuur moest dus best de hele nacht blijven branden om de temperatuur toch enigszins hoog genoeg te houden om te slapen. Iedereen ging dus een shift moeten doen. Echt een goed uitgewerkt shiftsysteem werd er niet uitgedacht. Het was eerder op vrijwillige basis dat er werd gekozen wie er kon slapen en wie er moest waken.

De volgende ochtend was het prachtig weer. De zon scheen. De lucht was blauw. De sneeuw reflecteerde het licht. Het 2de deel van onze tocht beloofde prachtig te worden. Het contrast met zaterdag kon niet groter zijn. Zaterdag was een donkere en grijze dag, terwijl het nu een winterse lentedag was. De eerste genieten was het genieten van het avontuur, de tweede dag was het genieten van het weer. Ondanks een licht tekort aan slaap, leek iedereen op te lichten in deze omgeving. De tijd leek voorbij te vliegen en voor het wisten, waren we terug thuis. Uitgeput, maar volop genoten van het avontuur, was het tijd voor een (uitgebreide) powernap.

Morgen vertrekken we voor een tweedaags bezoek aan de hoofdstad. We zijn uitgenodigd op  de Belgische ambassade voor een receptie ter gelegenheid van het Koningsfeest. Geen idee van het bestaan van een Koningsfeest in België, besloten we toch maar op de uitnodiging in te gaan. Een aangezien we nog mensen mochten meebrengen, zal niet enkel België vertegenwoordigd zijn 😀

Tot de volgende!