Na 4 fantastische maanden zit het erop. De laatste weken waren een uitdaging om de examens te combineren met het zoveel mogelijk genieten van de laatste momenten van de hele Erasmus-ervaring. Hoe ieder van ons dit hele avontuur heeft beleefd, zullen we later (misschien veel later) beschrijven.
De laatste dagen bestonden vooral uit het voorbereiden van de reis terug naar huis. Voor de laatste keer werd er een party gehouden, een avondmaal samen, een wandeling, een laatste keer de school bezoeken...
Het afscheid valt zwaar. De laatste dagen vertrokken er meerdere mensen per dag. Afscheid nemen, wetende dat je iemand misschien nooit meer zal zien nadat je vier maanden heel dicht bij elkaar hebt geleefd, is hard. En ja, traantjes zijn er al gevloeid en er zullen er nog meer komen.
Leen is deze ochtend vroeg al vertrokken richting België met het vliegtuig. Pieter en ik (Ward) gaan op een avontuurlijkere manier terug naar België. Morgen vertrekken we met de bus richting Helsinki om daar Kerstmis te vieren. Daarna zullen we voor een laatste keer de nacht doorbrengen in een hut in een nationaal park. Van daaruit gaat het naar Turku om met de ferry over te steken richting Stockholm. Nieuwjaar zullen we waarschijnlijk vieren in Gotenburg. Via Copenhagen gaat het dan richting Duitsland, waar we via onze nieuwe Duitse vrienden tal van overnachtingsmogelijkheden hebben.
Morgen kijken we een laatste keer naar wat de afgelopen vier maanden onze thuis was...
Gezien de reis terug zal het waarschijnlijk enige tijd duren voor een nog een update komt van deze blog. Bedoeling is om het avontuur dat we ooit begonnen zijn op deze blog ook af te werken.
'Winter Wonderland', het is een bijnaam die wordt gegeven aan Lapland. Het is de plaats waar de fantasie van de, van een Finse winter dromende, toerist even werkelijkheid wordt. Het is de plek van contrast. De plek waar de altijd klaarlichte zomerdagen de donkere winterdagen moeten doen vergeten. Het is dat gebied op de kaart dat net een beetje anders is. Het is dat vaak te mooi beschreven stukje wonderpracht waar we al weken naar uitkijken... 23 November, 22u00 - De bus staat klaar om te vertrekken. Beter nog, de bussen staan klaar om te vertrekken. De interesse voor deze trip was zodanig groot dat er extra bussen moesten worden geboekt. Dergelijke trip spreekt dan ook tot de verbeelding van (zowat) elke student. Het beloofde een trip te worden vol prachtige landschappen en winterse fun. Het goedgevulde programma van activiteiten, dat je kon nemen, voorspelde een top-trip. Een opoffering die er gemaakt diende te worden voor al dat moois was een vermoeiende busrit. En zoals je kan zien, is het volgens Google Maps een rit van 10,5 uur met de auto. Maar wij gingen met de bus dus dan duurt dat toch langer? De bus was hier niet de meest vertragende factor, aangezien de buschauffeurs hier toch altijd over een gezonde portie stuurmanskunst beschikken. Het waren de weersomstandigheden, met name de verse sneeuw, die de rit net iets langer maakten. Dit maakte dat de busrit op zich al een heel avontuur werd. De eerder aangehaalde stuurmanskunst werd volledig tentoongespreid door de buschauffeur. Volledige duisternis, smalle wegen, gladde ondergrond, verse sneeuw...en toch op een zondags gemakje ons veilig naar onze bestemming voeren. Het zal maar een kwestie van gewoonte zijn zeker, rijden in deze omstandigheden.
Na een bewogen nachtelijke busrit kwamen we de volgende ochtend aan op onze eerste bestemming. De toeristische stop bij uitstek in Lapland en ook de enige tussenstop alvorens we naar Levi konden voortreizen, namelijk Rovaniemi. Rovaniemi is de hoofdstad van Lapland, en tegelijk ook de toegangspoort naar Lapland. Met ongeveer 60 000 inwoners is het ook de laatste grote stad als je vanuit het zuiden komt. Het Arktikum museum, genoteerd als nummer 1 ding om te doen in Rovaniemi op Tripadvisor, werd ons eerste bezoek. In het Arktikum museum word je ondergedompeld in de wereld van de Saami (het volk dat in Lapland woont), kom je van alles te weten over de Arctische wetenschap (lees: klimaatopwarming) en kom je te weten welke dieren er leven. Samengevat, een museum dat aan de hand van prachtige foto's, authentieke objecten enz. je wel eventjes op een interessante manier zoet kan houden.
Na het museum was het tijd voor hét moment van de eerste dag waar iedereen naar uitkeek: een bezoek aan Santa Claus Village, inclusief ontmoeting met de kerstman. Finland is het land van de kerstman, dus moesten we toch proberen hem te ontmoeten. De officiële woonplaats van de kerstman is net buiten het centrum van Rovaniemi. Was het een magische plek? Ja en nee. Bij het zien van het dorp was er dan wel onmiddellijk een kerstgevoel, het voelt toch ook commercieel aan. De bouwkranen en de werven op de achtergrond moest je toch een beetje wegdenken om volledig in de kerstsfeer te geraken. Het eerste waar we voor gingen is natuurlijk een foto met de kerstman. We hadden geluk, want hij was die dag op kantoor. Het was eventjes rijtje schuiven in Santa Claus's Office, maar we hebben (zonder Leen wel) het uiteindelijk toch...DE foto...
Een stempel in ons paspoort rijker, konden we verder reizen naar onze eindbestemming: Levi. Het populairste skiresort in Finland ligt op zo'n twee uur rijden van Rovaniemi. Maar wat zijn die extra uurtjes in vergelijking met de uren die we al hadden doorgebracht op de bus? Al die uren rijden, waren het meer dan waard wanneer we zagen waar we de komende dagen zouden verblijven. Op voorhand hadden we natuurlijk al enig onderzoek gedaan over de plek, maar zo'n online foto's kunnen al eens bedriegen. Dit was hier zeker niet het geval! Een zeer mooie hut met open haard, sauna (dit is toch basis in Finland 😉), uitgeruste keuken, mooie leefruimte...onze appartementjes in Lappeenranta worden onmiddellijk ingeruild! Heel wat gezellig momenten hebben we in deze blokhut beleefd.
Na onze eerste nacht in de hut was het tijd voor een beetje activiteit. Voor Leen stond er die ochtend 'Husky Safari' en 'Reindeer Farm' op de planning. 'Vooral de Husky Safari was een hele ervaring', was de reactie van Leen. Terwijl Leen zich eerst liet voortrekken door husky's en vervolgens door rendieren, gingen wij (de thuisblijvers: Pieter en Ward) op wandelavontuur samen met twee andere van onze blokhutbewoners. Op aanraden van het toeristisch infopunt gingen we een bepaalde richting uit, waar we onze eigen weg konden zoeken. Al snel bleek dat er enige sneeuw was gevallen. Waren wij blij dat na de wandeling onze schoenen nog steeds aan onze voeten hingen. Die waren gedurende de hele wandeling, van zo'n 15-20 km, niet te zien.
's Avonds stond er nog één activiteit gepland, namelijk de 'snowshoe safari'. Wandelen met van die tennisraketten aan je voeten, het klinkt misschien niet echt spannend of avontuurlijk, maar wij hadden fun! Iets is maar zo leuk, zoals je het zelf maakt, zeker?
Weinig licht = geen superfoto's
Dag 2 werd volledig ingepalmd door 'Tour of the Arctic Ocean'. Die titel is een beetje misleidend. Betere titel zou zijn 'Trip to the Arctic Ocean, Norway'. Het was iets voor 7 's ochtends wanneer we terug de bus opstapten voor een rit richting Skibotn, Noorwegen. Een rit die door de winterse omstandigheden meer dan 5 uur in beslag nam. Al moet het wel gezegd worden, dat eenmaal de zon op kwam, het veranderende uitzicht prachtig was om te zien. Tijdens deze rit werd duidelijk hoe vlak Finland eigenlijk wel is in vergelijking met het berglandschap dat Noorwegen kenmerkt. Waarom eigenlijk die hele reis van in totaal meer dan 11 uur naar Noorwegen? Wel, we hadden al combinatie sauna-meer gehad, de combinatie sauna-sneeuw en nu was het tijd voor de combinatie sauna-noordelijke ijszee. En de sauna die voor ons klaar stond, is de grootste trailersauna ter wereld. Het water mag er dan wel niet echt ijzig uitzien, we kunnen je garanderen dat de sauna meer dan welkom was.
Na de toch wel verfrissende duik en de vis-of vegetarische soep was het al tijd om terug te keren richting Levi. Was het het wel waard om zo lang onderweg te zijn om gewoon eens in het koude water te duiken? Nooit of te nooit, zou je kunnen denken en toch. Het was een zeer leuke belevenis en achteraf waren we het er toch over eens dat we een goede keuze hadden gemaakt door deze activiteit uit te kiezen. Gewoonweg samen met alle andere studenten bewijzen dat er niet 30, maar wel meer dan 40 personen tegelijkertijd in de sauna kunnen opwarmen, maakte van deze trip al iets bijzonders.
Op dag 3 gingen we skiën. Niet alpineskiën, zoals meestal op wintersport wordt gedaan, maar langlaufen. En eerlijk is eerlijk, de overgang van het alpineskiën naar het langlaufen, gaat toch net iets moeilijker dan gedacht.
Na de full-body experience van het langlaufen gingen we voor de sneeuwscooters, wat toch ook een goede workout was. Het was een activiteit waar iedereen, al dan niet met een gezonde spanning naar uitkeek. Eenmaal gezeten op de sneeuwscooter ging het adrenalineniveau de hoogte in. Motor aan, helmvizier naar beneden, rustig gas geven...en weg waren we voor een fantastische ervaring. Via het sneeuwscooterpad verlieten we het dorp en trokken richting de grote vlaktes. Natuurlijk was de sneeuwscooter op zich al een fantastisch iets, maar neem daarbij nog eens de omgeving en je hebt een TOP-activiteit. Wanneer we vertrokken was er nog steeds licht, maar na het wisselpunt was de zon alweer aan het zakken. Dit maakte het allemaal nog net iets spannender 😀
De weinige uren licht per dag, de activiteiten overdag...het is best vermoeiend zo'n dag in Levi. Vooral de weinige uren licht zorgen ervoor dat je lichaam in de war geraakt. Rusten zou je dan denken? We waren toch niet naar Levi gekomen om te slapen, zeker? We waren er maar een paar dagen en daar moesten we maximaal van profiteren, vonden wij. Dus 's avonds en 's nachts was er steeds wat ruimte voor een wandeling, een slee-race, een sneeuwballengevecht...afgesloten met een sauna-sneeuw sessie.
Als je een lijstje maakt van hetgeen je wil doen in Lapland zal er steeds één ding met stip bovenaan staan. Wij kunnen dit punt op ons Lapland to-do-lijstje schrappen. Je kan het misschien al raden. Nadat we eerder al het noorderlicht lichtjes konden zien in Lappeenranta, hadden we het geluk om dit wondermooi natuurverschijnsel nog eens te mogen aanschouwen in sprookjesachtig Lapland. Het was onze laatste avond. De lucht was kristalhelder. Duizenden sterren kleurden de hemel. We zagen een groenige schijn aan de hemel. We verlieten de weg. Weg van de verlichting die de prachtige sterrenhemel voor ons wou verborgen houden. En toen kregen we dit te zien...
De laatste dag gingen we, nadat de koffers in de bus waren, nog voor een kleine wandeling richting het meer. Het meer was voldoende bevroren om erop te wandelen. Het was slechts middag, ongeveer 13 uur, en de zon was alweer aan het verdwijnen aan de horizon. Dat leverde prachtige zichten op.
Vooraleer we begonnen aan de lange rit naar huis werd er nog ontspannen in de spa. Jacuzzi buiten bij vriestemperaturen was een aangename afsluiter van een meer dan geslaagd bezoek aan Lapland. Een plek waar we op een dag zullen terugkeren...
Geniet samen met ons mee van enkele sfeerbeelden van de hele trip 😊
Met een delegatie van meer dan 6 Belgen in Lappeenranta werd het toch eens tijd om onze internationale vrienden wat kennis te verschaffen over ons klein Belgenlandje.
Het begon allemaal op een van de onverwachte, maar mooie winterdagen hier in Lappeenranta. We kregen een uitnodiging van de Belgische ambassade in Helsinki, ter gelegenheid van Koningsdag. Uiteraard kregen we deze uitnodiging niet zomaar. Het moet ergens begin oktober geweest zijn, dat we plots een e-mail in ons postvak (eerder in het vak ongewenste e-mails) kregen van de Belgische ambassade in Helsinki. We werden van harte welkom geheten in Finland alsook werd er de vraag gesteld of we geïnteresseerd waren in het bijwonen van evenementen. Uiteraard reageerden we positief op deze vraag. En dus kregen we plots een uitnodiging voor Koningsdag. Stiekem hopend op een receptie met aanwezigheid van Belgische chocolade en bier, moesten ze het ons natuurlijk geen 2 keer vragen 😉
Het was meteen ook de gelegenheid om onze Belgische cultuur te delen. Lang moesten we niet zoeken naar kandidaten voor ons Belgisch tripje. Ze kwamen zich zelfs vrijwillig aanbieden. De meeste van ons Belgen verwittigden de ambassade dus dat ze een (buitenlandse) date zouden meebrengen. Het uiteindelijke reisgezelschap dat afreisde naar de Finse hoofdstad bestond uit 5 Belgen, een Pool, 2 Fransen en een Duitse.
Het eerste moment dat we arriveerden op de receptie hadden we toch een beetje 'waar zijn wij terecht gekomen?'. Dat gevoel verdween echter even snel als het kwam. Allerlei hapjes, Belgische chocolade en een heel assortiment aan Belgische bieren. Ja, het eten en drinken viel in de smaak. Bij ons, zeker en vast, maar des te meer was het voor onze 'dates' een aangename kennismaking met de Belgische cultuur. Voor ons was het dan weer zeer interessant om de verschillende verhalen te horen van de in Finland verzeild geraakte Belgen. Ja, het was een onvergetelijke avond!
Zeker de privé-rondleiding van de opgewekte ambassadeur zullen we niet vergeten. Je moet daarvoor naar Finland gaan om de eerste keer koningsdag te vieren 😀
Pieter en Leen poseren met hun 'date'
Het zou natuurlijk zonde zijn om helemaal naar Helsinki te reizen (3,5 uur op de bus) zonder de stad te bezoeken. Na de receptie bleven we overnachten in een hostel op Suomenlinna, het eiland voor de kust van Helsinki. Op die manier waren we al meteen ter plaatse op één van de hoofd-bezienswaardigheden van de stad. Woensdagavond zat onze eerste Belgisch getinte activiteit van de week er op.
We zitten maar enkele maanden in Finland, dus: direct op naar het volgende :) Donderdagavond hielden we een Belgische bak-avond voor een 20-tal mensen. We hebben onszelf aan het werk gezet om 's middags wat typische en minder typische gebakken te maken onder leiding van meesterbakker Pieter. Pieters appartement werd even omgetoverd tot een heuse bakkerij. Zowel wij als het appartement hingen vol met bloem.
Samen met wat Belgische muziek en chocomelk werd het opnieuw een gezellige avond.
De Belgische week sloten we tot slot af met het verjaardagsfeestje van Pieter (uit Hasselt). Ook een Belg en dus ook een Belgisch getinte activiteit.
Voor meer Belgisch gevoel zullen we nu moeten wachten tot we terug zijn. Vanaf morgen gaan we ons helemaal gaan uitleven in het noorden. Lapland here we come!
(oh en voor de ouders die dit lezen: Uiteraard wordt er ook gewerkt hoor, maar dat is minder interessant om over te schrijven 😉 )
We vertelden eerder al, dat er hier al heel wat sneeuw gevallen is. Dit tegen alle verwachtingen in. Ze vertelden ons dat de kans op sneeuw pas groot is in december. Oktober en begin november was veel te vroeg om al sneeuw te verwachten. Niets is minder waar. Zowat elke dag sneeuwt het hier. De ene keer wel al wat meer dan de ander. Zo was het bijvoorbeeld verleden week een heel avontuur om terug thuis te geraken met de fiets. Tijdens de les was het al duidelijk dat er heel wat sneeuw uit de lucht was komen te vallen, maar eenmaal buiten werd pas echt duidelijk hoe 'erg' de situatie was. Een verse laag sneeuw van zo'n 10 cm moesten we (Pieter en Ward) doorploeteren met de fiets.
De temperaturen gaan, zo wordt toch voorspeld, de komende dagen weer een beetje naar omhoog tot het vriespunt en zelfs daarboven. En dat het al een tijdje geleden is dat we dat hebben mogen meemaken, bewijzen onderstaande foto's. Voor diegenen die de foto's van datzelfde meer bij zomerse temperaturen herinneren, weten dat de omvang enorm is. Er zal zich dus niet zo snel een ijslaag vormen. Laat staan een ijslaag die sterk genoeg is om ons te dragen, maar kijk eens aan. Daar staan we dan! Hier en daar wel een krak, sommige voetjes die niet droog bleven maar toch.
De lucht had die avond trouwens een hele speciale kleur. De onderstaande foto geeft een idee van hoe het eruit zag, maar de smartphonecamera is uiteraard niet geschikt voor deze omstandigheden.
We starten met goed nieuws: Iedereen is gezond en wel terug geraakt!
Voor diegenen die de vorige post nog niet gelezen zouden hebben: vorig weekend hadden wij beslist om een tweedaagse wandeling te maken. Sommige uitwisselingsstudenten zien voor de eerste keer in hun leven sneeuw, andere beginnen al lichtjes te bevriezen...wij zagen de sneeuw als ideaal voor een klein wandelavontuurtje. Deze keer gingen we echter niet alleen met ons drieën op pad. Naast België was deze keer ook Frankrijk, Duitsland, Polen en Zweden (als je dubbele nationaliteiten meetelt) vertegenwoordigt.
Er ging een hele voorbereiding aan vooraf deze keer. Denk maar aan warme slaapzakken, die we uiteindelijk vonden bij de lokale wandelclub, de bootverhuur en Ward's lokale familie. Gegeten moet er natuurlijk ook worden gedaan. Vraag is dan welk eten? En nog beter, wie gaat het allemaal dragen? Soit, het was bij momenten hectisch, maar uiteindelijk stonden wie die zaterdagochtend, lichtjes overladen, klaar om te vertrekken. Eerst punt van ongerustheid was de bus. Vooraleer we onze tocht konden beginnen, was er eerst een busrit van ongeveer 30 minuten richting het stadje, eerder dorpje, Savitaipale. Vraag was of de bus zou rijden. Zaterdag was het namelijk in Finland Allerheiligen/Allerzielen en we hoorden reeds van iemand anders dat zijn bus niet reed. Stonden we daar aan het buskot onder te sneeuwen, niet zeker wetende of de bus zou arriveren. Uiteindelijk verscheen hij in verte. Jippie, we konden vertrekken.
De busrit op zichzelf was vrij indrukwekkend. Het hield maar niet op met sneeuwen. In België zou het hele land stil komen te liggen, maar in Finland is dat niet echt het geval. Sterker nog, de buschauffeur reeds alsof het een mooie zomerse dag was. De voet ging nog steeds op het gaspedaal en auto's inhalen? Waarom niet hé? Ook op het stoppen bij een bushalte in sneeuwomstandigheden werd er blijkbaar geoefend tijdens de bus-opleiding. In plaats van stoppen, glijdt de bus als het ware in de busstop. We bereikten ons vertrekpunt. Alvorens we vertrokken kregen we nog een bemoedigende blik van de buschauffeur. Hij keek verbaasd wanneer we zeiden dat we gingen wandelen en buiten overnachten. Waren we gekker bezig dan de Finnen zelf?
In een alsmaar sterker worden sneeuwval vertrokken we richting ons eerste checkpoint: het eigenlijke startpunt van de route. Vanuit Savitaipale was het namelijk nog een 5-tal kilometer wandelen tot het startpunt van de uitgestippelde route. En wandelen maar! Desondanks de sneeuw en de vriestemperaturen viel het al bij al nog mee qua koude. Sommige klaagden zelfs dat ze misschien een laagje te veel hadden aangetrokken. Van wandelen krijg je natuurlijk warm. Zeker met al die extra kilo's op de rug. Ja, het voelde echt goed. Wandelen in deze omstandigheden, het had iets speciaals en we werden er gelukkig van. Niet om te zeggen dat elk moment genieten was. Dat zou overdreven zijn. Zo was er het moment dat we even dachten om te stoppen voor een kleine lunch. We vonden een schuilplek naast een schuurtje. Een beetje verscholen voor de koude, dachten we. Nog nooit zo'n korte lunchbreak gezien. Het was snel even wat binnenproppen en weer doorgaan. Bewegen was de boodschap om geen koud te krijgen.
De titel mag dan wel zeggen 'Into the wild', helemaal in het wild was het niet. Hier en daar was er enige vorm van beschaving terug te vinden. Een oude schuur, elektriciteitspalen, een boer met zijn tractor die passeerde enz. Het gaf sommigen onder ons misschien wat hoop 😉 We kwamen zelfs nog andere wandelaars tegen. Sterker nog, andere buitenlandse wandelaars die ons toch even raar bekeken, wanneer ze ons zagen aankomen. Wij gingen voor een trektocht(je), zij lieten de hond uit. Een hond die overigens zo snel mogelijk naar huis, als je zag hoe het beestje aan het rillen was. Na alweer twee verwonderde blikken konden we voort richting de slaapplaats. Die wilden we liefst nog voordat het donker werd bereiken. En de avond gaat hier al van start rond 16 uur. Dus doorstappen was de boodschap.
We did it! We bereikten onze hut en het was nog maar een beetje aan het schemeren. Zoals de hele dag al eigenlijk. De hele dag was het al grijs geweest met al die sneeuwlucht. We konden beginnen met ons te installeren. Vuur stond als eerste op ons to-do-lijstje. Brandhout lag al gereed in één van de twee bijgebouwtjes. Eén van de bijgebouwen is een wc, het andere een opslagplaats voor brandhout, dat gelukkig was aangevuld. Het vuur kon worden aangemaakt en we konden een eerste houtvoorraad in onze hut leggen. Daarnaast probeerden we ook een van de twee ingangen van onze hut, die worden afgesloten met dierenhuiden (zie foto's), wat extra te isoleren door een slaapmat er tussen te steken. Zo hadden we toch een zijde waar er wat minder frisse wind doorkwam. Terwijl enkele zich verwarmden en droogden aan het vuur, ging de rest nog even de beentjes strekken in de omgeving. Desondanks het gewandel, een zere rug en/of schouders was er nog een beetje energie in de tank.
16u30. De avond kon beginnen. Starten deden we met een klein hartverwarmertje. De innerlijke mens moest even verwarmd worden. Schoenen werden uitgedaan om de kousen even te laten drogen, wanneer dat nodig was. Sommigen hadden blijkbaar te warme kousen en besloten, al dan niet gewild, extra verluchtingsgaten in de kousen te branden. Na een naar uitgebreid aperitief, dachten we de innerlijke mens te versterken. We hadden namelijk heel wat energie verbruikt. Tot onze grote verbazing, was het nog niet eens zo laat. Hoe gingen we deze lange avond opvullen?
Antwoord: uitgebreid eten, spelletjes spelen en verhalen vertalen. Zo was er dat er dat ene weerkerend mopje van onze Pool dat er iemand buiten was. De eerste keer kijk je buiten, de tweede keer kijk je naar de anderen hun gezicht en de derde keer reageert niemand nog. En dan plots, een gil! Het was onze Pool die een meter in de lucht sprong, wanneer de slaapmat, die tussen de dierenhuiden zat, naar beneden viel. Zo stoer doen de hele avond en dan gillen als een meisje. Iedereen lag natuurlijk plat van het lachen.
Immuun geworden voor het hele verhaal dat er iemand buiten is, reageerde niemand wanneer één van de Duitsters zei dat er iemand buiten was. Iedereen had zoiets van 'goed geprobeerd'. 'Maar nee, er is echt iemand', zei hij. En hij loog niet. Buiten was er inderdaad een licht te zien dat naderde. En tegen alle verwachtingen in, passeerde dat licht gewoon onze hut. Geen kijkje komen nemen of zelfs niet gestopt. Goed, wij gingen dan maar gewoon verder met eten, het raden van de Black Stories en het doden van Weerwolven.
-9 graden was het buiten. Het vuur moest dus best de hele nacht blijven branden om de temperatuur toch enigszins hoog genoeg te houden om te slapen. Iedereen ging dus een shift moeten doen. Echt een goed uitgewerkt shiftsysteem werd er niet uitgedacht. Het was eerder op vrijwillige basis dat er werd gekozen wie er kon slapen en wie er moest waken.
De volgende ochtend was het prachtig weer. De zon scheen. De lucht was blauw. De sneeuw reflecteerde het licht. Het 2de deel van onze tocht beloofde prachtig te worden. Het contrast met zaterdag kon niet groter zijn. Zaterdag was een donkere en grijze dag, terwijl het nu een winterse lentedag was. De eerste genieten was het genieten van het avontuur, de tweede dag was het genieten van het weer. Ondanks een licht tekort aan slaap, leek iedereen op te lichten in deze omgeving. De tijd leek voorbij te vliegen en voor het wisten, waren we terug thuis. Uitgeput, maar volop genoten van het avontuur, was het tijd voor een (uitgebreide) powernap.
Morgen vertrekken we voor een tweedaags bezoek aan de hoofdstad. We zijn uitgenodigd op de Belgische ambassade voor een receptie ter gelegenheid van het Koningsfeest. Geen idee van het bestaan van een Koningsfeest in België, besloten we toch maar op de uitnodiging in te gaan. Een aangezien we nog mensen mochten meebrengen, zal niet enkel België vertegenwoordigd zijn 😀
zoals jullie weten, durft er hier en af eens toe sneeuw uit de lucht te vallen. Dat betekent natuurlijk ook temperaturen onder nul. Zo worden er maximumtemperaturen van -3°C voorspeld voor dit weekend. En dit net op het moment dat wij besloten om nog eens een bezoekje te brengen aan een oude vriend. Misschien herkennen jullie hem wel?
Morgen trekken we er nog eens op uit. Koud of niet, daar bestaat warme kledij voor! Morgenochtend vertrekken we voor een wandeling tegen de tijd. Donkerte slaat hier namelijk al toe rond 16 uur.
Wel, hopelijk overleven we het en dan zijn we zondagmiddag (bevroren) terug.
Hier is hij dan eindelijk, de volgende blogpost. Het is slechts een kleine activiteit die nog niet beschreven is op deze blog. We hebben het hier en daar al eens vermeld, dus de aandachtige lezer zou het eigenlijk moeten weten... Het land van de oesjanka's (bontmuts)? Neen? De matroesjka's dan? Nog steeds niet? Het te pas en te onpas drinken van wodka? Wij zijn naar RUSLAND gegaan!!!
Geef maar eerlijk toe, wat zou je zelf doen moest je zo dicht bij Rusland zitten? We kennen allemaal ergens wel iemand die al eens in "The States" is geweest of een rondreis heeft gedaan in Afrika. Maar Rusland, dat is onbekend terrein. Wat minder onbekend is, zijn de vooroordelen; Het is er koud, iedereen is er gekleed in volle Adidas outfit, ze hebben altijd een fles wodka bij de hand en dragen dan op de koop toe nog eens zo´n grappige bontmuts. Het was dus hoog tijd om dat eens met onze eigen ogen te gaan bekijken.
Reizen naar Rusland. Het is en blijft een avontuur. Rusland visumvrij bezoeken is tot op de dag van vandaag slechts op één manier mogelijk, namelijk met de boot. Als je de passagiersboot gebruikt om de grens over te steken, mag je 72 uur zonder visa op Russische bodem verblijven. Via ESN Lappeenranta hebben we een 3-daags bezoek gebracht aan Ruslands tweede belangrijkste stad Sint-Petersburg. Vanuit Lappeenranta ging het met de bus opnieuw naar de haven van Helsinki. Na 3 uur met de bus en aangekomen in de haven konden we beginnen boarden voor de ferry. Het beloofde een lange vaart te worden. Trossen los rond 18u00 waren we klaar voor een nachtje varen.
Zaterdag 8 oktober, 9u30. Aangekomen in Sint-Petersburg valt er direct iets op. Koud! In vergelijking met het weer in Lappeenranta was het ijzig koud in Sint-Petersburg en vooral nat. Klagen over het weer gedurende de eerste anderhalve maand in Lappeenranta kunnen we absoluut niet. Ja, de temperaturen liggen wat lager dan de Belgische temperaturen, maar het is droog. Sint-Petersburg was de eerste kennismaking met lage temperaturen, ijzige wind en regen. Echt herfstweer was het in Sint-Petersburg. Het was zo snel mogelijk van het havengebouw de warme tourbus in. Die privé-bus zou ons gedurende ons verblijf overal heen brengen. Nog beter, we krijgen er nog twee privé-gidsen bovenop.
Met de fototoestellen in de aanslag konden we vertrekken voor een eerste kennismaking met de stad. We werden van het ene naar het andere toeristisch punt gereden, waar we zoals het echte toeristen betaamt, genoeg kiekjes maakten. Behoorden onder meer tot de stops: Peter-en Paulusvesting, Nevski Prospekt, de Neva-rivier en Vasilyevsky eiland. Het was tijdens deze tour meteen duidelijk wat voor een grote stad Sint-Petersburg is. Indrukwekkende gebouwen zagen we tijdens deze eerste kennismaking. Het nodigde uit om de stad beter te leren kennen. En dat deden we dan ook tijdens ons eerste vrije moment. Na de tour ging het rechtstreeks naar ons hotel om in te checken en besloten we om de gure weersomstandigheden te trotseren en er vol voor te gaan. We waren tenslotte maar 72 uur (in realiteit zelfs minder) in Sint-Petersburg. Dus trokken we de straten van Sint-Petersburg voor een 'tour by night' en op zoek naar een avondmaal. Het afsluiten van de eerste dag gebeurde met een internationale party samen met de ESN afdelingen van andere gebieden. Naast ESN Lappeenranta bestaat er bijvoorbeeld ook een ESN Helsinki. In Helsinki blijken er ook heel wat belgen te verblijven, gezien het relatief grote aantal dat we die avond konden ontmoeten.
Ontbijtje achter de rug, stond de privé-bus ons al op te wachten. Bestemming? Het hermitage museum, een van de grootste en omvangrijkste kunst- en cultuurhistorische musea in de wereld. En of het groot was! Het Louvre in Parijs lijkt klein in vergelijking met dit 6 gebouwen grote museum. Grootse, prachtig versierde zalen met de nodige afwerking in goud. En goud is er nog genoeg in Rusland. Dat konden we duidelijk vaststellen gedurende onze gehele trip. Blijkbaar konden wij maar enkel een klein deel zien van de collectie die in totaal zo'n 3 miljoen stuks groot is, met onder meer werelds grootste collectie schilderijen.
Hermitage museum
Na het hermitage museum en een kleine lunch was het tijd voor een andere trekpleister in Sint-Petersburg, namelijk de kathedralen. De eerste van drie kathedralen die we bezochten, was de Nicolaaskathedraal (waar er binnen niet mocht gefotografeerd worden). Het is niet de grootste kathedraal die er te vinden is in Sint-Petersburg, maar daarom niet minder opvallend. Door de lichtblauwe muren en de goudafwerking voor het dakgedeelte springt deze kathedraal al van enige afstand op. Hoe klein de eerste kathedraal, des te groter was nummer 2. De Izaäkkathedraal is één van de grootste koepelkathedralen die er te vinden zijn in de wereld en een duidelijk toonbeeld van het Russische rijk. De binnenkant van deze kerk beschrijven met woorden is zeer moeilijk. We gaan dus zelfs geen poging wagen. Zelfs de foto's geven niet echt goed weer hoe het eruitziet. Er zit dus maar één ding op: bezoek Sint-Petersburg en aanschouw deze pracht met je eigen ogen. De laatste kathedraal is DE kathedraal die met stip op 1 staat van elke toerist, misschien zelfs op 1 staat in de lijst van alle bezienswaardigheden in Sint-Petersburg. We hebben het dan natuurlijk over de Kerk van de Verlosser op het bloed, kortweg de kerk van het verspilde bloed. Hoe gruwelijk die naam klinkt, zo gruwelijk mooi is deze kerk. Deze kerk staat dan ook op menig Rusland-postkaart afgebeeld. En ook de mozaïeken die het interieur kleuren, moeten niet onderdoen voor de kleurrijke buitenkant van deze kerk. 'Wow' is het enige woord dat je kan uitbrengen bij het zien van dit bouwwerk. En het is des te mooier in het juiste licht.
Nicolaaskathedraal
Izaäkkathedraal
Kerk van het verspilde bloed
Een dag waarbij we van de ene verbazing in de andere vielen, werd in stijl afgesloten met een nachtelijke cruise. Verwarmen deden we met de Russische schuimende wijn, die ze de naam champagne durven geven.
Derde dag werd er eerst en vooral uitgecheckt. Onze laatste uren op Russische bodem waren namelijk aangebroken. Maar Rusland verlaten deden we niet vooraleer we een bezoek hadden gebracht aan het Catharinapaleis, dat zo'n 25 km buiten Sint-Petersburg ligt. Het was weer zo'n indrukwekkend groot gebouw in een (typisch?) lichtblauwe kleur en wat goudtinten. Ja, we vallen in herhaling en het klinkt misschien te mooi, maar ja het was wederom een prachtig gebouw. Met name de grote balzaal zullen we ons blijven herinneren. In de eerste plaats vanwege zijn omvang, maar zeker en vast ook omwille van het prachtig beschilderde plafond. Al moeten de andere kamers zeker niet onderdoen. Een speciale kamer in dit paleis is de barnsteenkamer of amberkamer. Een kamer die officieel werd heropend in 2003, nadat het volledig gereconstrueerd werd. De originele kamer is verdwenen gedurende de Tweede Wereldoorlog en sindsdien weet niemand waar deze zich bevindt.
Het Catharinapaleis was meteen ook onze laatste grote bezoek. Er was nog wat tijd om rond te lopen op Nevski Prospekt om de nodige souvenirs aan te schaffen. Wat steeds opviel bij de souvenirwinkels-en kraampjes is de grote hoeveelheid Putin-producten: Putin op t-shirts, Putin op tassen, Putin op magneten enz. Of hadden we dat moeten verwachten?
Moe, tevreden en onder de indruk van de stad konden we 'huiswaarts' keren. Op de ferry werden we nog eens ondergedompeld in de Russische folklore. Net als in de heenreis besloten we de Russische folkshow bij te wonen. Leen besloot zelfs actief deel te nemen deze keer. Wel vragen we ons nog steeds af wat gymnastiek te maken heeft met Russische folklore. Al hadden alle mannelijke toeschouwers daar geen problemen mee...
Met Sint-Petersburg zit de tweede van 3 grote ESN-trips erop. Na de geslaagde trips naar Tallin en Sint-Petersburg hebben we er een goed oog in dat ook Lapland een top-avontuur wordt.
Moi moi! (= bye-bye in het Fins)
P.S.: we schrijven in deze post nog dat het weer in Lappeenranta niet koud is en droog in vergelijking met het weer in Sint-Petersburg. Ondertussen is daar wel al verandering in gekomen, zoals jullie al zagen in de vorige post. Regen, sneeuw en vriestemperaturen. We hebben het al mogen meemaken hier in Lappeenranta.
